رباعیات

مجید‌بهلول‌(میثم)
سینه‌ودل‌مثل‌نانست‌و تنور
این‌به‌چشمت‌سرخ‌آیداو‌چونور
‌جای‌دل ‌‌باشی ‌نباشد ‌اینچنین
قصهء ‌نان ‌وتنور و‌ چشم ‌دور
................
معلم  ‌که  ‌دنیا‌  از ‌او‌زنده ‌است
چوخورشید‌بر‌خاک‌تابنده‌‌است
چنان ‌قرب  ‌دارد  ‌به  ‌نزد  ‌خدا‌
که‌ شیر‌خدا‌بردرش‌بنده‌است
..........
آتشی‌افتاده‌درجانم‌خدایا‌سردکن
دربلا‌افتاده‌ام‌ یارب‌بلارا طرد‌  کن
قامتم‌ازجور‌نامردان‌عالم‌شد‌کمان
یا‌مرا‌‌  صبرم‌بده ‌یا‌دوراز‌نامرد کن
.............

عالم  ‌‌دین‌  خدا  ‌ناجی  ‌ایرانی  ‌تو
پاره‌ جان‌نبی‌‌،   مخزن‌   ایمانی ‌تو
گر‌شمالی‌و‌جنوبی‌شده‌ایم‌و رضوی
غم‌نداریم‌که‌شاه‌   سه خراسانی‌تو
.............
گل‌گفت‌ به‌بلبل‌ سحری‌‌زارو ‌حزین
محبوب‌نشد‌‌آنکه‌دلش‌ساخت‌زکین
از‌ ما ‌که ‌گذشت ‌‌بد‌ مکن ‌بر ‌دگران
ای ‌‌مرغ ‌‌هزار‌روی‌‌ صد‌شاخه‌نشین
..............
خواهی‌  تو ‌بدانی  ‌گنا هت ‌از‌  کیست
هنگام‌‌ ‌خطا‌‌  نظر  ‌در‌ اینجا‌  کا فیست
آن‌ کس ‌که‌ به‌ راه ‌با طلت  ‌می‌خو اند
آن‌هست‌که‌جز‌‌خودت‌‌کسی‌دیگر‌نیست
..............
شکر‌‌آن‌خدا‌ی،‌‌که‌ آب‌ را ‌ز‌سنگ‌برون‌کند
از‌ کرم‌ زشت  ‌پروانهِ‌ قشنگ‌ برون ‌کند
چون‌‌سال‌کهنه‌شد‌‌‌،دوباره‌بخواند‌بهاررا
از‌چوب‌خشک‌صد‌گل‌خوشرنگ‌برون‌کند
.................
بیا ‌ای ‌دل‌به ‌اصل‌مِی‌،‌‌بیندیش
به‌آن‌‌سوزی‌که‌‌دارد‌ نی‌،‌بیندیش
‌کمی ‌بر‌ عمق‌‌ هر‌چیزی ‌نظر‌کن‌
ندانی ‌قدر ‌گل ‌را ‌دِی، ‌بیندیش
..............
درمهرووفاسرآمدی  ‌یا عباس
پروا نه‌ آ ل‌احمدی  ‌یا  عباس
دادی‌تو‌به‌طفلان‌‌ حرم‌وعده‌آب
رفتی‌و چرا ‌نیا مدی ‌یا عباس
................
تا‌منم‌مست‌گل‌روی‌ توای‌یاربیا
تاندارم ‌به ‌طریق ‌دگران‌کار‌بیا
تا‌دراین‌وادی‌آلوده‌نگشتم‌اسیر
‌درکنارم‌سحری،ای‌گل‌‌بی‌خاربیا
مجید...بهلول...میثم