صبر

گفته بودی صبر کن یک روز می‌آیم ز راه

صبر از بی طاقتی ،  دیگر ندارد تاب آه


مثل یک ماهی درون عمق دریا گم شدی

کاش قایقران مرا با خود بَرَد بر صیدگاه


شمه ای از روی تو در ماه دیدم  ناگهان

رخ نمود اما خسوفش باز پنهان کرد ماه


چشم کوچک بین به هر سو بنگرد دنبال تو

کور گردد عاقبت حاصل نباشد زین نگاه


این که آزارم دهی با دوریت انصاف نیست

چهره رو کن بر من اکنون ،توبه کن از این گناه


خواهی آمد روزی اما من دگر خود نیستم

خاک سرد گور من آخر تو را باشد گواه


     
                    《 مریم رحمتی پویا 》