قرار عاشقانه

ساعت پنج است و من هم منتظر در ایستگاه

گاه ساعت ، گاه آنسوی خیابان را نگاه

خوب میدانی که من بی بال ، پر پر میزنم

با تماسی از تو، می آیم به تو سر میزنم

من به دنیا آمدم آن لحظه  در آغوش تو

زادگاه دوّمم ..‌‌‌‌‌..  بازوی اطلس پوش تو

شعله ای که روز اول در دلم افروختی

چشم من از دیگران بستی و بر خود دوختی

هیچ گفتی سوختش را از کجا تأمین کنم؟

خون بسوزانم چو بنزین، شعله را تضمین کنم

گر فراموشت شود روزی محبت‌های من

دل بسوزد، جان بسوزد ،تن بسوزد وای من




                       《 مريم رحمتی پویا 》