گم شد

بر هر که وفا کردم ،آخر به جفا گم شد

در دیده ی نا مردان ،دیدی که وفا گم شد

آن مهر و محبت که بر دوست روان کردم

نادیده گرفت آن مهر ، پیشش به خدا گم شد

لطف و کرم و احسان،بر هر که نمودم من

رفت از نظرش یک دم آن لطف و صفا گم شد

از حق چو طلب کردم حاجت به دعای خیر

حاصل نشد آن حاجت، دیدم که دعا گم شد

بسیار سائلان را ،  بر خوان خود نشاندم 

در وقت تنگدستی ،  دیدم  که گدا گم شد

نزد طبیب رفتم ، با حال زار و گریان

نومید گشت از من و  دیدم  که شفا گم شد

بر شانه نشیند گر ، آن طائر خوشبختی

خوشبخت شوم اما،دیدم که هما گم شد




                      《 مریم رحمتی پویا 》