جاندلم

بیا که ناله ی قلب خراب میکشدم
تو نیستی به برم این عذاب میکشدم

فتاده است تنم بی تو کنج میخانه
خمار روی تو ماندم سراب میکشدم

رسیده کار به خمره نه مست میشوم و
نه فرط خوردن ظرف شراب میکشدم

سوال میکنم از خود کجاست جاندلم
جواب میدهم و این جواب میکشدم

که آفتاب وجود من است میدانی
و فقر مطلق این آفتاب میکشدم

نشسته ام همه شب تا سحر به بیداری
خیال وصل تو خواب است و خواب میکشدم

عبور ثانیه ها بی تو مرگ تدریجی
هماره چون گذری پرشتاب میکشدم

طناب عشق نهادی بگردنم رفتی
بیا که سوزش و درد طناب میکشدم


شدم به حکم نگاهی به بند و زنجیرت
بیا که محکمه ات بی حساب میکشدم

چه گویمت که دلت بر دلم به رحم آید
ببین که این دل زار کباب میکشدم