می خانه

بیا با من به می خانه سفر کن
بیا با من جهان را خیره تر کن
رویم و کنج می خانه نشینیم
به باده این دو چشم و خیس تر کن
بگو از غم که داری در درونت
بکن ناله نوایی ریز تر کن
بگویم از فراغ یار با تو
توهم غم های خود را بارور کن
شب هجران تو باشی در کنارم
بیا آغوش خود را بازتر کن
منم مست و تویی حیران در اینجا
گلویم از قبایم چاکتر کن
تپد قلبم درون سینه ام وای
گریبانم بدر چون راز سر کن
تنم عریان و مست و بی نوایم
تو چشمانت ببند و گوشتر کن
دگر می خانه جای هرکسی نیست
ببندش آن درو ساکت گذر کن
سحر شد من هنوزم سست جانم
رفیقم، همدمم من را بدر کن
سلام و سر سلامت میدهم جان
به یاد شمس و مولانا خطر کن