سبز محض

نگاه کن!
چه دلبرانه آتش و یخ
به آنسوی دیوارهای بلند می اندیشند
و به خدایی
که تفاله ی زندگی را بر دوش می کشد!!

سیگارت را روشن کن!
تا عطر دریا را از پیراهن کوتاه آبیم
تا
سرخی خون را
از کرشمه ی غلیظ لبهایم،
خوانده باشی

بر بلندی ها بایست
انگور وحشی را ایراد کن
هنوزِ بوسه ی مدنی را با عسل بیامیز،
بر بلندی ها
غم٘ پرسه ی گرم چشمهایت را
به اضلاع بی سرزمینم بدوز

-به سالهای از دانشگاه به خانه،
و از خانه به دانشگاه-

تو
سبز محض برافروخته ای
در قوری قلمکار کهن
طعم خاطره های باغهای اربابی
آرمان شالی های نرم زرین
تا سلوک مردانه ی برنوها،
در تو نهفته است

سیگارت را روشن کن...