یک دل پر از جدایب

آمد زخانه بیرون یک دل پر از جدایی

بنشست توی کوچه تا سر خورد هوایی

یک خاطره به ذهنش یک آن خطور کرد و

کافی شد این برای اشکش که شد  رهایی


دلتنگ و بی تفاوت زل زد به دورتر ها

گفت : ای که رفتی ازمن ، کی میشود بیایی ؟


یک رهگذر ز کوچه رد شد شبیه او بود

یک لحظه رفت و فهمید که بوده اشتباهی

بنشست و باز آهی از دل کشید و گفتا

لعنت به بخت تیره نفرین به بی وفایی

نزدیک عصر دیگر کوچه پر از تردد

امروز هم نیامد بر درد او دوایی

آرام رفت خانه در را به پشت سر بست

با خود به خانه میبرد یک دل پر از جدایی