گنجِ قارون

دمِ رفتن به یک لبخند مرا کردی گرفتار
چنان در تُو گِره‌ خوردم که گم شد رشته‌ی افکار
نگاهِ مست و گیرایت از عالم بی‌نیازم کرد
ز خواب‌ِ بی‌کسی‌ جستم‌، به‌ زنگ‌ِ عشق‌ شدم‌ بیدار
دلم‌ دیوانه‌‌ی موجیست که در چشمان‌ِ تو‌ جاریست
مرا میل رهایی نیست ز طوفانِ نگاهِ یار
نمیدانم‌ چه شوریست‌ عشق‌، شود درمان‌ِ درد‌ِ خویش
دمی‌جانسازِ روح‌ است‌ و دمی دل‌ می‌دهد آزار
شدم بیمارت ای مه‌رو که شاید سویِ من آیی
پرستارم شوی گاهی کنی حالِ دلم تیمار
در این‌ ویرانه‌‌ی خاموش، خیالت‌ دائما در‌ جوش
هنرمندانه بنوازم نوایِ چنگ بر دیوار
دلم گنجینه‌‌‌ی مهر است تویی‌ چون‌ گنج‌ِ قارونش
دگر گنجینه‌ی بی‌گنج نمی‌ارزد به یک عیار