شاهورد ناز

در من دو مَرد ..
دو تاکزاد مُنزه ..
دو آه
با بوسه ای سوسیالیستی
در بخار لیتیوم ، میگریند ..
سیگاری روشن میکنی ..
بر لبان بی توش و تَوانم..
چه راه های غریبیست ، در نیستانها ..
و کلاغان سفید
در صفوفی روشن
تا پیشواز فراابران ابریشمین برف- آوا میپرند..
فرشته باشم آیا ؟
ای آینه !
در پس این تجرید
-این سالهای باد و بنفشه-
در رویای آخرین اتوپیا..
فرشته باشم آیا،
اما مَنفور ؟!
ای نی نیِ چشمهای شیشه اندود مُبرا!
فرشته باشم ، با اندامی از تور وُ پولک
در شاهورد ناز
و ببوسمت
در آرزوی خوشه هایِ زُمرد فردا ...؟!

..
.
.

سُرفه میکنی
سُرفه میکنی امشب
و خون نقشه های عبث، بند نمی آید
دستی به پشتت میکشم
تا نیمه ی پنهانم ، تا می
تَسخیر میشوی
که آتش از دیرترین دهکده ی آزادی بدمد ..
و خداوند
بیمار شود
آه

.

.

.

.

.

مردان بزرگ میگریند
و خواهران غمگین صومعه ،
تا همیشه
در آرزوی صراحی عشق
ارابه ی موسیقی دَهان کوچک مرا
تکرار خواهند کَرد

فرشته باشم

آیا؟......

.....