خفقانِ دل

  به نام خدایی که نزدیکتر از نزدیک است

 

به نقطه ای رسیدم که کاغذ هم از من فراری شده
گویی تحمل این حجم از دلتنگی های بی دلیلم را ندارد
دلتنگ کیستم نمیدانم
اصلا حیفِ دلم که بخواهد دلتنگ کسی باشد
خداوند آن زمان که مرا خلق کرد گویا مخلوقی همتای دلم نیافرید که برایش دلتنگی کنم 
همیشه در شگفتم از این خلقتت خدا
تمام هنرت را به پای خلقتِ من ریختی تا فقط تو را در خودم جستجو کنم 
پس بیا و با من اندکی به صحبت بنشین که تشنه ی صدایت هستم 
تشنه ی حرفهایِ نابی که فقط میشود از زبان تو ادا شود
چقدر دلم بیقرارِ بودنهای تکراری ات هست که حتی درکشان نکردم
خدایا اندکی درکِ حضورت را به کام دلم بچشان تا از این خفقان نجاتگرم باشی
گویی میان ثانیه ها گم شده ام 
و فقط تو میتوانی پیدایم کنی و به خودم بازم گردانی
آه نه 
به خودم نه
مرا به خودت بازگردان
به آن لحظات که دست به خلقتم بردی
مرا ببر به آن دوران
میخواهم در لابلای لحظاتی که دست به خلقتم بردی دستانت را بوسه باران کنم
کاش میشد این فرصت را به من میدادی 
کاش...