قلم اکنون عذاب جان من گشته

من ازنیش قلم دیوانه گشتم، سربه کوهم !

میان همسروبچه شدم رسوا

به دوشم میکنند کم کم تمام جُل پلاسم را

ازاین خانه دگرآواره میگردم

به جز غم

جوهری درذات اودیگرنمی جوشد!

نمیدانم سوادش کور گشته یا دلش پرخون ازدستم ؟

همیشه بی سرانجامم ، شب وروزم شده زاری

به اوگفتم ، خدا مرگت دهد

یکبارهم ازعیش وشادی هابرایم خط خطی کن خاطراتت را

ولی انگار کرگشته دوگوش او

تمرگیده کناردستم وازغم سخن گوید

همه گوینده ، ای شاعر

مگردیوانه ای اینگونه غم سازی ؟!!

نمیدانندکجا شاعر!؟ عقلی نیست درجانم!

که همزادِ قلم گشتم !

دلش خوش کرده با گلهای خشکیده !!

که پای شعراوریزند

ویا با به به وچه چه

یکی گوید ، زشعرت غصه میبارد

یکی گوید، عجب احساس شیدائی

یکی دیگر کپی پیس اش تکراری

ویا گویند استادی!!

نمیدانم کدامین راکنم باور

قلم اکنون عذاب جان من گشته