هجران

آیا مخاطب شعر فقط شاعرانند؟ یا مردم؟
شعر را برای که میگوییم؟
مسلما اولین مخاطب شعر خودمان هستیم.اول شعر را برای خودمان میگوییم به قصد لذت ِ روح و آرامش جان و یا حتی به قصد هیجان و غلیانِ احساسات ِ رسوب کرده در دل.
بعد که تکلیف خودمان را برای خودمان انجام دادیم تکلیف بعدی چیست؟
تا وقتی شاعری اثرش را به عموم عرضه میکند و درون گنجه آنرا بایگانی نمیکند مسلما پس باید نتیجه گرفت که مخاطب بعدی شعر مردم هستند و نه شاعران.
در واقع وظیفه ی شاعر و منتقد در مواجهه با اثر همکار خویش اینست که اثر را برای مخاطب تبیین کند تازه اگر اثر نیاز به تبیین داشته باشد.اگر نداشته باشد وظیفه شاعر و منتقد که شعر را میخواند ۱.گفتن ایرادات ِ احتمالی و ۲ .برجسته کردن ِ نقاط قوت اثر است
به اعتقاد شخصی بنده بهترین نوع روایت آنست که" ساده باشد ولی سطحی نباشد" " روان باشد ولی نخ نما نباشد"
غزلی خواندم از دوستی دور آشنا بنام جناب اسماعیل یاوریان و نام اثر نیز هست هجران.
آنچه من را به نوشتن ترغیب کرد ساده و زود هضم بودن شعر برای مخاطب بود که بنده نیز مخاطب شعر حساب میشوم.
وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن( اگر نیاز به اصلاح دارد اساتید اصلاح بفرمایند🙏)
آنچه مسلم است شاعر مدتی طولانیست که از چاله های وزن و قافیه و تالیف عبور کرده است و در این زمینه نیاز به واکاوی ندارد .شاید بتوان به مصرع ششم بدلیل وجود (قمر و ماه) ایرادی حشو مانند گرفت منتها آن هم بنظرم روا نیست چون بنظرم من ماحصل مصرع ششم جذاب است و بنده به شخصه این تاکید را دوست داشتم.
نکته ی جالب دیگر در شعر وجود طنزی ظریف و ناخوداگاه هست که در بیت دوم و پنجم بیشتر خود نمایی میکند.
نکته ی بارز دیگر اینست که شاعر اهل قلم فرسایی نیست و لپّ ِ مطلب را در ۵ بیت میگوید و میرود به غزل بعدی برسد که این هم نشان دهنده شخصیت جالب صاحب اثر است.
در کلیت این غزل را شایسته بیشتر دیده شدن میدانم و امیدوارم شاعرش بیش از این در سایت حضور یابد و بیشتر از آثارش بخوانیم تا در نوبت های بعد نقدهای مفصل تری بر اشعارشان نوشته شود.
درود بر شعر دوستان🙏🌺