پست های وبلاگ

درود استاد گرامی
همیشه نوشته هایتان انسان را مجذوب میکند.
یک حس کسلی داخل دو تا از نوشته هاتون موج میزنه یه حس بریدن نمیدونم دارم درست تعبیرش میکنم یا نه.یک انسان که حس میکنه بودنش پوچ و بی معنیه این نقش اول دو تا داستانک هاتون بوده. فکرم رو به این مشغول کرد که واقعا باید به کجا برسیم که این بشه حالمون.چی میتونه انقدر مهلک باشه که انسان را زنده زنده بکشه هرچند مدتی اسیر این مردن و زنده بودن بودم اما نمیدونم در بقیه ادمها چطوریه و چه جوری تبدیل باید بشه به انرژی و خواستن و طراوت

سلام
چقدر دردناک بود داستان شما.و چه خوب خواننده را به دنبال خودش میکشاند

باز هم اثری آموزنده و جذاب
با اشتیاق، تا آخرش رو خوندم
ممنون استاد

استغفرالله ربی و اتوب و الیه..

بعد برایتان کامنت خواهم گذاشت..