پست های وبلاگ

. تنهایی‌... فروریختنی آرام و تدریجی‌‌ست؛ چنان در سکوت، به عمق می‌‌روی که چیزی نمی‌‌شنوی، جز صدای نفس‌های آدم‌هایی‌ که بی‌ هیچ بهتی غرق‌شدن لحظه‌ای تو را می‌‌نگرند. آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند شانه‌های خسته‌ی تو چقدر نیازمند ِ آغوش ِ بی‌ قضاوت یک دوست است. آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، شاید پشت ِ پیچ بعدی در انتظار آن‌ها باشد. آدم‌هایی‌ که نمی‌دانند تردید و انزوا، انتخاب ِ هیچکس نیست. آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، فرریختنی آرام و تدریجی‌‌ست