پست های وبلاگ

به نظر من دستکم پاره ای از تاریخ دستخوش دستمزد تاریخ نگار از فاتح جنگ شده است و باید هنگام مطالعه تاریخ باید خطوط سفید بین خطوط را نیز خواند و مانند حل یک معما اقدام کرد.
در این باب که ممکن است بخشی از تاریخ ساخته ذهن باشد که تردیدی نیست یعنی اینکه مورخ بر اساس عقیده خویش مینگارد و در نهایت به آنچه که خود دوست دارد میرسد.
ببخشید استاد
خواستم عقیده شخصی خودم را گفته باشم

درود استاد گرانقدر و عزیزم
عالی بود برقرار باشید

سلام و درود استاد گرانقدرم
به واقع پست تأمل برانگیزی ست ... «خود زبان تنها درون ترتیبات و نظام‌های اجتماعی و تاریخی معنا و اعتبار می‌یابد». هضم این جمله برایم سخت است ... جدا از این که تاریخ و قوانین نظام های اجتماعی بخش عمده ای از ماندگاری شان را مرهون زبان هستندو در آن شکی نیست که خود کتیبه ها منشورها نوشته های پیشین موید این نکته اند ... اما اینکه زبان عینا بدون ایهام تاریخ را متذکر شده باشد باز جای تردید است ... تصور می کنم راست گویی همیشه موجب بر باد دادن سر می شده و مختص دوره خاصی نیست پس مورخان باوجدان شیوه ی دیگری می بایست برای گفتن داشته باشند که بعید نیست ایهام و چند پهلو گفتن و اشاره هایی به حقیقت داشته باشند ...

در ادامه ی فرمایشات بانو توکلی باستحضار عالی می رساند در دوران های مختلف ، از راهکارهای فرار از خطر در ابراز واقعیات ، امثال و حکایات است که در این راستا ،میراثی گرانمایه به شمار می آید ،این اشارات از فرهنگ غنی و پر بار پاسیان نیز سرچشمه ی حیات گرفته و به دلیل همسو بودن با فرهنگ مردم پسندیده بوده ،قالب های داستانی ،نقل قولهای عرفانی نیز از این جمله اند
از گذشته برای بازگو کردن واقعیات اینگونه نیز تاریخ را ثبت نموده اند، از سینه به سینه ،از نسلی به نسل دیگر .ذ.....
آثاری که در ادبیات بومی و کهن ایرانیان به چشم می خورد ، مثالی است برای پژوهش های تاریخی و احیای تاریخِ با ارزش و قابل تأمل و ......
ای برادر ، قصه چون پیمانه ایست
معنی اندر وی، مثالِ دانه ایست