پست های وبلاگ

هدفم پاسخ به عنوانی است که نوشتم  یعنی چرا شعر مناسبتی نمینویسم 
 

دوستان از آنجا که با روحیات من آگاهی نسبی دارند میدانند که شعری را در وصف شخص خاصی ولو اینکه 
آن شخص را بسیار دوست بدارم نخواهم سرود  همچنین شعری را به مناسبتی خاص اعم از جشن یا عزا برای 
هیچکس و هیچ مناسبتی نخواهم گفت  دلیل آن اینست که ..

اولا  زمانی که شعری را برای شخصی خاص میسراییم ناخواسته به مدح و تعریف او میپردازیم  بنظر من هرگز نباید اینکار را کرد دلیل ان اینست که هیچ شخص خاصی بواقع در جایگاهی وجود ندارد که به مدح و ثنای او پرداخت  حال او هر کسی باشد  ما بیشتر باید در شعر به خدمات یک اعتقاد یا اشتباهات آن بپردازیم و نه شعر را آیینه ثنا گویی اشخاص قرار دهیم 

و اما چرا شعر مناسبتی بنظر من جالب و جذاب نیست دلیل اصلی آن اینست که  یک مناسبت همواره تکرار میشود و هر بار (یا هرچند بار یکمرتبه) اگر بخواهیم برای این مناسبت شعر بگوییم در ورطه تکرار می افتیم  همچنین یک مناسبت بهتر آنست که در وادی نثر به بوته نقد یا مدح برده شود اینطور خوبی ها و اشکالاتش بیشتر نمایان میشوند  

موفق باشید