پست های وبلاگ

اللَّهُمَ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ
روح همه درگذشتگان از این جمع شاد خصوصا
مرحوم استاد اقتداری
مرحومه خرم بخش
مرحومه فاطمه توکلی
مرحومه سمیرا خوشرو
مرحوم استاد یاسر رییسوند
مرحوم استاد سیدعلی کرامتی مقدم
مرحوم استاد حاج مهدی عاطف (استکی(
مرحوم عباس ترکاشوند (عارف(
مرحوم باقر رمزی (باصر)

روحشان شاد و یادشان گرامی
امید که خلد آشیان باشند
فاتحه و صلوات

درود جناب استکی گرامی
روحشان شاد و آثارشان ماندگار

عرض تسلیت خدمت استاد ملحق عزیز وخانواده های معزا

روحشون شاد
خدا به خانوادشون صبر بده

درودها نمی دانم گوشی من قاط زده یا چشممام بیراه رفته بودند
این وبلاگ اول صبحی برای استاد استکی عزیز مان بود حالا شده برای آقا محمد نازنین ‌‌؟من حتی برای وبلاگ استاد استکی پیام تسلیت نیز گذاشته ام؟
جلالخالق ؟
درهر حال برای استاد اکرمی هم طوی عمر و سلامتی را آرزومندم وبنده هم معتقدم که نسل های جدید زبان کهن را بر نمی تابند لذا آقا محمد جان عزیز پنجاه پنجاه برو جلو هم خواسته خودت را برآورده ساز و خواسته مارا
قربونات بروزن مخلصات آقاپژمان

درودتان باد جناب استاد اکرمی گرانقدر
یاد استاد اخوان همیشه سبز باد که هر چه نوشته اند و سروده اند گوهری است متاع و نایاب،وآنکس که بر می تابند مشکل در فهم اوست نه در آثار ایشان،
اما در مورد قدیم و جدید
متاسفانه با گذشت زمان فخامت و پویایی زبان پارسی رو به زوال است چرا که همواره اشخاص یا از روی بی اطلاعی و یا عناد و با هدفی خاص به همین مقوله ی کهنگی زبان دامن زنده اند،
زبان پارسی و گویش های پارسی کهن را دریابیم چون ریشه و اصالت ادبیات و ساختار ریشه زبان پارسی است ،
مگر می شود درختی کهنسال را بدون ریشه ی آن زنده نگاه داشت ؟!
چرا زبان پهلوی باید به فراموشی سپرده شود؟!
چرا گویش های اصیل ایرانی رو به فراموشی است؟!
باید به ریشه ها و غنای ادبیات پارسی پرداخت ،
باید فرق سره از ناسره را شناخت،
بی نهایت سپاسگزارم
از اشتراک گذاری این موخره ارزشمند
پاینده باشید

درودبرشما محمد جان عزیزم بسیار وبلاگ عالی بود روح اساتید شعر شاد باش 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

سلام و درود استاد گرانقدر
دفاعی عالی بود

درودهای فراوان، بعد از حدود ۲ هفته برگشتم و دلتنگ و مشتاق دیدار دوستان (چون تحویل پروژه داشتم )
حقیقتش من در شعر کلاسیک به زبان امروزین می‌نویسم چون بیش‌تر یک بازی فکری است برای من، محدودیت واژگان و پایندی به حفظ جایگاه دستوری آن‌ها باعث می‌شود که مجبور شوم زیاد فکر کنم و شاید مذت زیادی را برای نوشتن یک بیت صرف کنم (البته اشعاری که واقعا از سر شوق و هیجان بسیار می‌نویسم متمایل به سبک عراقی و استفاده از واژگان کهن می‌شوند).
در کهن‌سرایی هم بیش‌تر متمایلم تا یا به سبک خراسانی بنویسم و از واژگان کهن و واقعا سره‌ی فارسی (نه جدیدا ساخته شده) استفاده کنم و یا این که ادامه دهنده‌ی سبک عراقی باشم. از سبک هندی هم می‌پرزیم چون نه به آن میزان متبحر و چیره دستم و نه خواننده‌ی امروزی ممکن است به خاطر پیچیدگی فوق العاده‌ی آن اصلا چیزی را متوجه شود.

درود وعرض ارادت خدمت هنرمند بزرگوار
ممنون بابت مطلبتون ..
میام نظر میدم
موفق باشید

د ود برشما. استا د اکرمی عزیز

بسیار عالی


بنده همیشه طرفدار. سروده ها و
مطالب زیبای شما هستم

انشاالله توفیقی باشد باز هم درخدمت خواهیم بود :

سلامت وبر قرار باشید انشاالله

درودی مجدد استاد اکرمی. عزیز

وادب واحترام

روح همه ی گذشتگان وهنرمندان شاد و
ودر جوار رحمت الهی باشند انشاالله

🌷🌷🌷

درود جناب اکرمی گرامی من خودم فعلا سردرگم هستم در زبان شعری 😅

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

اخوان جالبست

سلام و درود محمد آقای اکرمی عزیز و گرامی،
آوردن این متن بعنوان پایه و مایه ای برای مباحثه که می بینم اصلا در نگرفته است، « قیاس مع الفارغ» و تاحدود زیادی گنگ و مبهم است.
یکی گفت سعدی چنین نوشت و چنان. آن دیگری پاسخ داد آنچه استاد گوید آن صحیح است. اما تشخیص این که استاد کیست خودش داستان دارد. گرچه از دیدگاه علم معانی ( بلاغت ) هیچ استادی مصون از خطا نیست و خطایش بخاطر استادیش بخشوده نمی شود. بخشوده نمی شود به این معنی نیست که شعر گفتن را برای او قدغن می کنند. نه . بلکه سنگ محکی که در دست دارند عیار آن را تعیین می کند. شعر حافظ را با بافته های من نمی سنجند بلکه با زربافت های خودش می سنجند و می گویند عیار این بالاتر از عیار دیگری است. حافظ و سعدی خودشان هم این را می دانند. تا چه رسد به بزرگانی مانند اخوان ثالث که خودشان را هم قد و قواره سعدی و حافظ نمی دانستند.
قبلا عرض کردم:
« . . .
اشاره و توضیح کوتاه، اما جامع و کامل من به کتاب هایی است که در قفسه های کتابخانه ها و پی دی اف های شبکه اینترنت خاک می خورد. اشاره من به مدرسه و مکتب خانه است که همواره در انتظار هنرجویان و دانش پژوهان است که از عمر و جوانی خودشان سرمایه گذاری کنند و از گنج های مدفون و عرضه شده در آن بهره ها ببرند
. . . »،
شما در پاسخ فرمودید:
« . . .
با این که کاملا با سخنانتون موافقم ولی باز هم آگاهی شما عزیزان دریایی است که من سعی می کنم تا حد توانم در مشک کوچیک خود جا بدم
. . . »،
اما به این گفته خودتان عمل نکردید و اگر هم می کردید اشتباه بود. چرا که بنده با جسارت عرض می کنم که همه ارشادات و راهنمایی های ارائه شده را اگر اسانس می گرفتید و تبدیل به جوهر می کردید پیمانه ای کوچک حتی از مبانی و تئوری علمی شعر و ادبیات در آن نمی یافتید.
حالا آمده اید و در اینجا خاکریز کنده اید تا از چیزی دفاع کنید که معلوم نیست اصولا درست است یا نه و اگر درست است ایرادات آن کجاست. و اصولا آیا مسئله اصلی برای شخص مستعدی مثل شما پافشاری یا رها کردن بی قید و شرط مطالبی است که به دنبال سروده های شما راه افتاده اند؟
این آقایانی که زبان را به قدیم و جدید تقسیم بندی کرده اند، بر چه مبنایی این تقسیم بندی را انجام داده اند. اصولا چه کسی می تواند به شما بگوید که از این « زبان» استفاده کنید یا آن « زبان».
مبنای اصلی علم معانی ( بلاغت )، فصاحت است. خود فصاحت مبحثی است که به بسیاری از کم دانشی ها و بی دانشی ها پاسخ می دهد. بنده به خودم اجازه نمی دهم که چنین مبحثی را باز کنم، یا ژست تدریس آن ها را بخودم بگیرم. زمانی که کتاب های مرجع و فشرده و متقن در این زمینه وجود دارد و مدارج تحصیلی و امتحان و استاد و آزمون و حتی مدرک رسمی در این زمینه وجود دارد چرا ما باید از رجوع به آن ها سرباز بزنیم.
شما وقتی از واژه ای استفاده می کنید که « دالّ » یا اشاره گر به معنی شما نظیر تحجّد یا تعشّق ثقیل و نارساست خطای فصاحتی « غرابت استعمال » بر آن می گیرد و توضیح می دهد:
« . . .
در غرابت استعمال، از لفظی ( دالی ) استفاده می شود که مخاطب، آن را نمی شناسد. از این رو، عمل دلالت از لفظ به معنا اتفاق نمی افتد و معنایی منتقل نمی شود . . .
. . . »
دقت کنید که این اصولا ارتباطی به زبان قدیم و جدید جنجالی ندارد:
« . . .
مانند :
زمانی که در جملات، از کلمات فرانسوی، عربی، و . . . استفاده شود، در حالی که مخاطب، این زبان ها را نمی داند، همین اتفاق، زمانی که اصطلاحات تخصصی یک دانش خاص مانند پزشکی یا نقد ادبی، کلمات منسوخ و قدیمی و یا اصطلاحات محلی و بومی استفاده می شود، ممکن است رخ بدهد.مانند ابیات زیر که واژه های دشوار عربی در آن به کار رفته است:
غرابا مزن بیشتر زین نعیقا
که مهجور کردی مرا از عشیقا
نعیق تو بسیار و ما را عشیقی
نشاید به یک دوست چندین نعیقا
نعیق: صدای کلاغ
عشیق: معشوق
این شعر از کیست؟ از منوچهری
. . . »
می بینید که باز کردن این مباحث لازم مانند اکسیژن هوا برای یک شاعر علاقه مند در این مجال میسر نیست. تحصیلات و رنج آموزش در مکتب لازم است یا خود آموزی سیستماتیک که اغلب صورت نمی گیرد.
نقطه مقابل این هم هست که بنده عبور کردم. آن هم زمانی اتفاق می افتد که آقایان نو ژستیان آنقدر کلمات ساده و روزمره را در دل و رودۀ هم می پیچانند که باز هم مخاطب چیزی از آن نمی فهمد. باز می گویند، این مشکل از بی سوادی مخاطب است. با این خطا « تعقید معنوی » اتفاق می افتد که این بار مشکل سر « دال » نیست بلکه مشکل برای دلالت است. آنقدر به اصطلاح استعاره ها و کنایات و تخیلات غریب و پیچیده صورت می گیرد که ذهن مخاطب به معنا و مدلولی هدایت نمی شود.
در پایان شما را به بازخوانی کامنت های اینجانب در « خوگر » دعوت می کنم.
همواره پرشور و پرانرژی و سالم و موفق باشید.

با درود و تشکر فراوان از پاسخ متین و معقول شما،
جناب محمد اکرمی عزیز،
اینجا روی سخنم هم با شما و هم با سایر دوستان است. در مورد تحصیل یا ادامه تحصیل در رشته ادبیات یا زبانشناسی دقت کنید به عرض بنده که گفتم فقط در یک ترمِ آن در هر مقطعی ( چه کارشناسی، چه ارشد و چه دکترا) که بیشتر از سه ماه طول نمی کشد و تنها در یکی از درس ها (یا واحدها) ی مربوطه، مطالبی را یاد می گیرید، با منابعی آشنا می شوید، مستقیم و غیر مستقیم با استادان و مؤلفانی ( خارجی یا ایرانی ) سر و کار پیدا می کنید، بطور خودکار انرژی می گیرید و بطور اجباری مطالعه می کنید و امتحان می دهید که سال ها صرف وقت و در جا زدن در چنین سایت هایی به آن ها دست پیدا نمی کنید.
چرا؟
چون اینجا یک انجمن ادبی است و در بهترین حالت در یک صحن دیدن و دیده شدن اختیاری و آزاد و بی تکلف و بسیاری وقت ها تعارف و تشریفاتی قرار می گیرید که هرگز به اندازه یک تحصیلات دانشگاهی و حتی متوسطه در رشته ادبیات قابل مقایسه نیست. گرچه موارد فوق هم مفید و برانگیزاننده هستند.
این جور انجمن ها مانند یک زمین مسابقه هستند برای ورزشکارانی که توانائی ها و مهارت های خودشان را در باشگاه های ورزشی و تحت نظر مربیان کارآزموده و برنامه های مدون و مدرن کسب نموده اند.
ممکن است که کسی پیدا شود که در یک رشته ای بطور خودجوش استعداد خیره کننده ای از خودشان نشان بدهد، اگر این رویداد تصادفی یا تحت تأثیر عوامل مشابهی رخ نداده باشند نادر است.
پس لفظ سال ها برای تحصیلات دانشگاهی درست نیست. شما از همان بدو ورود به محیط دانشگاهی و با انگیزه آموزش و تعهد و انجام تکالیف و اجرای تحقیقات و مطالعات لازم از فواید و ثمرات آن بهره مند می شوید.
برای شما و سایر دوستان همانطور که قبلا هم گفته ام نامی را معرفی می کنم که اتفاقا امروز یک میز گردی را از ایشان دیدم که ارادتم خدمت ایشان صد چندان شد.
جناب استاد سیروس شمیسا، به واسطه دکتر ناتل خانلری، شاگرد ملک الشعرای بهار، دانشجو و شاگرد مستقیم دکتر ناتل خانلری، همنشین بزرگانی چون استاد نجفی و دیگران، یکی از کانون های اصلی تحولات دیدگاه های علوم انسانی از جمله ادبیات و شعر در شناخت ادبیات کهن و گرانقدر فارسی و همچنین شناخت و معرفی مکاتب، سبک های ادبی جهانی و البته ایرانی و علوم مرتبط ادبی می باشد. لینک این میز گرد را برای آشنایی بیشتر با چهره و منش و روش دید و شخصیت ایشان و دیگرانی که او معرفی می کند برای شما همین جا می آورم که امیدوارم برایتان مفید باشد. همچنین کتاب های ایشان را نیز در همه این موارد بحث انگیز رایج در سایت معرفی می کنم:
https://www.youtube.com/watch?v=whPamvcmH5A
کتاب های :
معانی
بیان
عروض و قافیه
بدیع
سبک شناسی شعر
سبک شناسی نثر
انواع ادبی
ستون ها و پایه های اصلی شعر و ادبیات فارسی هستند.
و کتاب های فراوان و البته اگر جستجو کنید سخنرانی ها و میزگرد های فراوانی که همگی مفید و راهگشا هستند. اگر به صحبت های خود ایشان توجه کنید خواهید دید تا چه حد خودش از روحیه جستجوگری و پویایی برخودردار بوده و به کارها و زحمات دیگران ارزش عالی قائل است.
شما جوان هستید باید جریان های اصلی و چشمه های جوشان علمی و هنری را بموقع بشناسید و استفاده کنید.
موفق باشید