پست های وبلاگ

مولوی می گوید :

 

چـار کـس را داد مــــردی یــــک دِرَم

آن یکی گـفـت: ایـن بـه انگـوری دهم


آن یـکـی دیـگـر عــرب بُــد گـفـت: لا

من، عِنَـب خواهـم، نـه انگور، ای دَغا


آن یکی، تُـرکی بُـد و گـفـت: ایـن بَـنُم

مـن نـمی‌خواهـم عِنَـب، خـواهم اُزُم


آن یـکی رومی، بـگـفــت: ایـن قیـل را

تَرک کـن، خواهـیـم اِسـتـافــیـل را


در تـنــازع، آن نـفـر جـنـگـی شـدنــد

کـه ز سـرِّ نـام هـا، غـافــل بُـدنـــد


مـُشــت بــر هـم مـی‌زدنـد از ابـلـهـی

پُـر بـدنـد از جهـل، وَز دانــش تُـهـی


صـاحــبِ ســرّی، عـزیـزی صـدزبــان

گر بُـدی آنـجـا ، بـدادی صـلـحِـشـان
 

مولوی

اُوزُم‌ = اِستافیل = عِنَب = انگور