استافیلمولوی می گوید : چـار کـس را داد مــــردی یــــک دِرَم آن یکی گـفـت: ایـن بـه انگـوری دهم آن یـکـی دیـگـر عــرب بُــد گـفـت: لا من، عِنَـب خواهـم، نـه انگور، ای دَغا آن یکی، تُـرکی بُـد و گـفـت: ایـن بَـنُم مـن نـمیخواهـم عِنَـب، خـواهم اُزُم آن یـکی رومی، بـگـفــت: ایـن قیـل را تَرک کـن، خواهـیـم اِسـتـافــیـل را در تـنــازع، آن نـفـر جـنـگـی شـدنــد کـه ز سـرِّ نـام هـا، غـافــل بُـدنـــد مـُشــت بــر هـم مـیزدنـد از ابـلـهـی پُـر بـدنـد از جهـل، وَز دانــش تُـهـی صـاحــبِ ســرّی، عـزیـزی صـدزبــان گر بُـدی آنـجـا ، بـدادی صـلـحِـشـان مولوی اُوزُم = اِستافیل = عِنَب = انگور
|