استافیل
مولوی می گوید :
چـار کـس را داد مــــردی یــــک دِرَم
آن یکی گـفـت: ایـن بـه انگـوری دهم
آن یـکـی دیـگـر عــرب بُــد گـفـت: لا
من، عِنَـب خواهـم، نـه انگور، ای دَغا
آن یکی، تُـرکی بُـد و گـفـت: ایـن بَـنُم
مـن نـمی‌خواهـم عِنَـب، خـواهم اُزُم
آن یـکی رومی، بـگـفــت: ایـن قیـل را
تَرک کـن، خواهـیـم اِسـتـافــیـل را
در تـنــازع، آن نـفـر جـنـگـی شـدنــد
کـه ز سـرِّ نـام هـا، غـافــل بُـدنـــد
مـُشــت بــر هـم مـی‌زدنـد از ابـلـهـی
پُـر بـدنـد از جهـل، وَز دانــش تُـهـی
صـاحــبِ ســرّی، عـزیـزی صـدزبــان
گر بُـدی آنـجـا ، بـدادی صـلـحِـشـان
مولوی
اُوزُم = اِستافیل = عِنَب = انگور