جمعه ۲۵ آبان
بهزاد کردستانی شاعری از مریوان
ارسال شده توسط سعید فلاحی در تاریخ : جمعه ۳ تير ۱۴۰۱ ۰۹:۱۳
موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۶۸ | نظرات : ۰
|
|
استاد "بهزاد کوردستانی" شاعر، نویسنده و فعال فرهنگی-اجتماعی کورد، در سال ۱۳۴۹ خورشیدی، در مریوان بە دنیا آمد.
او تحصیلاتش مقدماتی را تا سال ۱۳۶۲ در مریوان گذراند و در ادامه تا پایان تحصیلات دانشگاهی در سال ۱۳۷۵، در دانشگاە علوم پزشکی کوردستان، در سنندج ماندگار شد.
از سال ۱۳۶۹، فعالیت‌های ادبی خود را در انجمن ادبی مولوی سنندج را آغاز و در سال ۱۳۷۵ با بازگشت بە مریوان، در شبکە بهداشت مریوان استخدام و در سال ۱۳۷۷ با ارسال نامه‌ی اخراجی از کار، از طرف هستەی مرکزی گزینش برای همیشە از مشاغل دولتی محروم گردید.
بهزاد کوردستانی از شاعران و بنیان‌گذاران جریان موسوم بە شعر “داکار” است. داکار مانیفیستی شعری بود کە در دوران خود نقطە عطفی در شعر کوردی بە شمار می‌آید.
شعر بهزاد کوردستانی شعری استعاره‌گرا و فرم محور است (خصوصا در آثار جدیدترش) کە با تکنیک‌های زبانی و به کار بردن ایرونی و پارودی زبانی و توجە بە لحن و ریتم کلام سعی در نوگرا بودن و نوگرا ماندن دارد.
ایشان در سال ۱۳۸۲ با نمایشنامه‌ی ”مجسمه‌ای برای حرکت“ (په‌یکه‌رێک بۆ بزووتن) در جشنواره نمایش مریوان شرکت کرد و مقام دوم نمایشنامه‌نویسی را کسب کرد.
همچنین از سال ۱۳۹۲ بە مدت دو سال، در بخش ادبی هفته نامه‌ی ”چاودێر” در شهر سلیمانیه اقلیم کوردستان قلم می‌زد؛ و از سال ۱۳۹۳، یک سال همزمان با کار در چاودێر به عنوان مجری برنامه‌ی فرهنگی - ادبیِ “کلچر” در تلویزیون ”ریگا” مشغول به فعالیت بود.
▪︎کتاب‌شناسی:
- دیوان شعر ”غارت دستنبو” (غارەتی شەمامە) - ۱۳۸۰
- سفر بە سرزمین شعر (ترجمه شعرهای برگزیده از شاعران اقلیم کوردستان) - ۱۳۹۳
- دست‌نوشته‌ها نمی‌سوزند (ترجمه‌ی کتابی از بولگاکوف نویسنده‌ی روس) - ۱۳۹۴
- هفدە و نیم (کۆی چرکانه شعرییه کان) - مجموعه شعرهای کوتاه.
- دیوان معکوس رنگی‌ست بە همه می‌آید (پێچه وانه رەنگێکه له گشتی دێ)
- دیوان شعری دیوار - رٶیاهای ۸۴ روز در سلول انفرادی.
- روزی کە خضر کشتە شد (ئه‌و رۆژه‌ی خدر کوژرا) - مجموع دوازده داستان کوتاه.
- سێ نمایشنامه:
▪︎مجسمه‌ای برای حرکت (پەیکه‌رێک بۆ بزووتن)
▪︎برای این عکس راست بایست. (بۆ ئه‌م وێنه راست بوه‌سته)
▪︎تنها چرتی زدم (تەنیا یه‌ک وه‌نەوزم دا)
▪︎نمونه شعر کوردی:
(۱)
[نوێژانە]
نیه‌تمه!
فه‌رزێ چوارگۆشه‌ی ئه‌م ژیانه حازریه
کوره نه، حازری چی؟!
نیه‌تمه!
فه‌رزێ چوارگۆشه‌ی ئه‌م ژیانه به‌جێ ماوه
به قه‌زا
به جێ بێنم
بۆ بێتاقه‌تی!
هه‌تااااااااااااکوو ئه‌وسه‌ر.
واز له وازم بێنێ
واز له وازی دێنم
قه‌یناکا با ئه‌ویش ببێ!
به ناوی
بێتاقه‌تترین بێ له‌شی
هه‌میشه‌ی تاونه‌تاو!
ئێمه قه‌ت سپاسی شیر ناکه‌ین
که، هه‌ڵئه‌چێ!
سپاسمان بۆ ئه‌و پاسانه‌ی
بردن کڵاوه‌ی سه‌ریانه و
هاوردن عه‌سای ده‌ستیانه و
پیرۆز!
پێزانینمان بۆ ئه‌و کاته تاریکانه‌ی
باوکمان به چراقۆیه‌که‌وه تا تۆ بڵێی درێژ،
له‌شی دایکمانی پشکنی و
ئێمه‌ی له چاڵێکی موباره‌ک هێنایه ده‌ر
بۆ خۆشویستنی موباره‌کی چاڵ
هه‌تااااااااااااااااکوو ئه‌م سه‌ر!
ئێمه!
باوه‌ڕمان به پاکیی بێتاقه‌تی بێ له‌ش هێنا و
سوور ئه‌زانین درۆ خۆشه!
ئه‌م بێ له‌شه هیچی له به‌رد ناچێ
بیستن نه‌بێ
نه‌که‌ی هه‌رگیز به به‌رد بڵێی هه‌چه!!
ناچێ و
نابیسێ و
ناڕۆ،
هه‌تااااااااااااااااااااکوو هیچ سه‌ر!
بۆنی پاکیی داوێنی کێ؟!
کێ بۆنی پاکیی داوێنی دێ؟!
ئه‌م به‌شه له‌م فه‌رزه به جێ نایه‌ت
سه‌ردانه‌واندن کاری نامه‌ردانه
نا
قانعی ناکه‌م به خوو
قه‌ناعه‌ت ئه‌مباته‌وه بۆ نان به‌ڕوو
هه‌تاااااااااااااااااااکوو سه‌ری سه‌ری سه‌ر!
ژیانێک که ڕانه‌کات
له باوه‌شی ته‌واوبوونی
پاڕانه‌وه‌ی ناردنی بۆ هه‌رکوێ بێ
ناخۆشه.
سڵاوی چی؟!
من!
شایه‌دم که هه‌رشتێ بوونی چیه؟
نه‌خێر نییه
غه‌یری ژیان
ئه‌ویش ته‌نیا به بوونی من.
من!
شایه‌دم که هیچ که‌سێ شایانی ناردنی نییه
پێم بڵێ وا!
ئه‌گه‌ر پێشی دڵخۆشن
سڵاو له هه‌موو لایه‌ک
سڵاو!
به‌رله ته‌واوبوونیش بڵێم:
ڕوو له‌هه‌رلایه‌ک بکه‌ی
تابلۆیه‌که له یه‌ک ناچێ و
فه‌رقی نیه!
جنێوێک بۆ ڕاست،
ستایشێکه بۆ چه‌پ!
جنێوێکی تر ستایشێکی تره!
ئه‌ملا و ئه‌ولا ،هه‌ڵه‌یه
پا لێ به و بڕوانه دوورئه‌مه‌یه ڕه‌مزی فێربوونی ئه‌م دونیا دووچه‌رخه‌یه.
یا بێتاقه‌تترین بێ تاقه‌ت!
خه‌ریکه شێت ئه‌بین و ده‌هری
بمانپارێزه له تاقه‌تی ئه‌م دیواره
یا بیتاقه‌تترین بێ تاقه‌ت!
ئێمه ئه‌رۆین بۆ ئه‌و شوێنه‌ی تۆ نه‌توت و
نزیکین لێی
دوور ئه‌بینه‌وه له‌و شوێنانه‌ی ئه‌مرت کردووه
بۆیان ڕاکه‌ین!
یا بێتاقه‌تترین بێ تاقه‌ت!
ئێمه له ئاو بووی ئاوێکین
پێکه‌نینمان به تاقه‌تی ئاگر دێ
کۆتایی به تاقه‌تی ئاگر بێنه!
یا بێتاقه‌تترین بێ تاقه‌ت!
تۆ بیت و خۆت
واز بێنه ئێمه بین و که‌یفی خۆمان
ئێمه ته‌نیا به ڕه‌زای خۆمان
ڕازی به یه‌کترێک ئه‌بین
جیا له ئێمه و به دڵمان بێ!
دڵی ئێمه گوێ به‌تاڵی ئه‌مری تۆیه و
عاشق ئه‌بێ له‌سه‌ر حه‌زی لاخوارووی خۆی
نه ئه‌مری تۆ!
یا بێ تاقه‌تترین بێ تاقه‌ت!
ئێمه ئاواین
تۆش که‌یفی خۆته
تا ئه‌توانی بێتاقه‌ت به!.
▪︎نمونه شعر فارسی:
(۱)
[ماهی]
ماهی را هنوز نداشت بە فصل شکار
همه‌ی زمین را ریخت در پیکش
سلامتی گفت و سر کشید
حریف هم
چە سریع سرازیر شد در این همه حرف و حروف؛
خدا را شکر نمی‌فهمد
نمی‌داند نیچه چطور اتفاق افتاد
نمی‌فهمد درخت کە اتفاق افتاد
همان سیب شد،
نیچه را می‌شناسیم
نیچه‌ی چه وقتی اسکل!!؟
نیوتن!!
پرتم کرد بە نقطه‌ی بختی از تختی توپ
کە همین زمینە
حریف هم حیف شد، فرررر و فراموش.
من یارم را خودم نوشتم، دلرنگی دارد جورکی از جورها
زمینش توپی‌ست بە توری آویزان
هی شوتش کن ازین پا بە آن پا
کنترل هر آنچە در دست پرتش کن بە هر جا
کە پرده را از هرچه کنار زدم
اسیر آفتابی شد در کنار اسرار.
قبل از آنکه یادم باشد
پدرم گفت: سایه رنگ خوبی‌ست
همسایه باشیم
پدرم قبل از آنکه دلی سیر بماند، مُرد.
مادر می‌گفت:
کنترل یعنی، از راە دور لب بە لب شدن را
باید خندید
من هم کە دارم می‌نویسم چیزی اگر بگویم وارونه رنگی‌ست بە همه می‌آید،
مبارک باد!
دوری کە درد دائمی کنترل شد و
مادر هم همان استکان ماند و مرد.
من کە پردە را بە کنترل فهماندەام، می‌توانم همەی دنیا را بازی کنم،
همین الان یواشکی انگشتم را بر این شعر می‌سایم
نوشتم؛ سال هزار و سیصد و درشکه و
چیزی دیگر
درشکه‌ای از مردان سوار
خنجر زیبایی را بە مردان گفت؛ همین‌ست کە هست!
مرحبا و آفرین باغ!
باغ بی‌شرمانه رنگ را سرخ، سرخ را سیب می‌کند
پسران هم هی خود را بە محجوب گول بزنند
کە شرم بی‌شرمانە تسخیر می‌کند.
بفهم، باغبان!
من و آن دیگری اهل اینجا نیستم،
خیابان را بیشتر می‌‌فهمیم
باید برگشت بە آن نیچه‌هایی کە اتفاق نیافتاده‌اند
حالا دیگر دنیا و هر چیز دیگری بە یک اندازه رقیق‌اند
اتفاق می‌افتد و برمی‌خیزد، بی‌آنکە آسیبی ببیند
آهای کنترل مواظب باش!!!
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی
|
ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری :
|
|
|
|
|
این پست با شماره ۱۲۲۲۲ در تاریخ جمعه ۳ تير ۱۴۰۱ ۰۹:۱۳ در سایت شعر ناب ثبت گردید
نقدها و نظرات
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
ارسال پیام خصوصی
محمدرضا آزادبخت
لیلا گماری ( مأنوس شده با قلم)
امیرحسین اصفهانی کن
مسعود مدهوش( یامور)
پیام مفخم
بهــاره طـــلایـی زیدی 
علی نظری سرمازه 
