پست های وبلاگ

ترانه ، آهنگ و شرح شعر فولکولوریک (بومی-محلی ملّت ها) 《خراسان》

   -------------------------🌻-------------------------

   ------------------------------------------------------

                                      میخانه باشیم!

گل زردُم همه دردُم
ز جفای تو شکوه نکردُم
تو بیا تا دور تو گردُم

هاااای ای یار جــانی یار جـــانی
دوباره بر نمیگردد دیگر جوانی

ای آهوی من! آهوی من!
بزن چرخی بشین رو...

از اینجا تا به بیرجند سه گُداره
گدار اولی جان! جان! نقش و نگاره!

گدار دومی مخمل بپوشُم
گدار سومی دی...

                                  دیدار یاره!*1
 

 

دلُم بی وصل تو شادی مَبیناد
به غیر از محنت آزاد... آزادی مَبیناد

خراب آباد دل بی مقدم تو
الــهــی هــرگــز آبـاد.... آبـادی مَبیناد*2

 

گل زردُم همه دردُم
ز جفای تو شکوه نکردُم
تو بیا تا دور تو گردُم

هاااای ای یار جــانی یار جـــانی
دوباره بر نمیگردد دیگر جوانی

ای آهوی من! آهوی من!
بزن چرخی بشین رو...

-------------------------------------------------------------

شعر ترانه ، ترکیبی از اشعار محلی*3 ، شاعر بانو ژاله اصفهانی*1 و دوبیتی باباطاهر همدانی*2 است

 

در فرهنگ فولکولوریک ما مثل هایی وجود دارد که پرداختن به آنها می تواند بسیار سر گرم کننده و در عین حال آموزنده باشد مثلا زمانی که شاعر محلی در مطلعی با آوردن آنچه که تیتر مقاله آمده است زندگی انسان را در سه مرحله به تصویر کشیده است و اولین آن را با عنوان گدار نقش و نگار بیان داشته ،مرحله دوم را به پوشیدن مخمل تصویر گری کرده است و در گام و مرحله سوم رسیدن به دیدار یار را مطمع نظر قرار داده است اگر بخواهیم این واژگان را در زندگی عادی هم مورد توجه قرار دهیم می توانیم به این نتیجه برسیم که هدف در خلقت ساختن زیباترین و پر نقش و نگارترین زندگی می باشد و یا به عبارتی می توان گفت که برای انسان دوست داشتنی ترین و مطلوبترین خواسته همانا نقش و نگار می باشد که جذاب و دوست داشتنی است و اگر کسی می خواهد که مطلوب و محبوب خاص و عام باشد باید که برای بدست آوردن نقش و نگار تلاش نماید تا با به تن نمودن نمایان کننده  نقش و نگار که مخمل می باشد خود را به دیگران عرضه بدارد تا مورد قضاوت آنان واقع شود یعنی آنکه توانست مخمل به تن کند مسلم است که در نهانگاه زندگی خود حتما نقش و نگار بسیاری دارد که می تواند برای او امکان دیدار یار را فراهم نماید پس اگر شاعر می گوید که:

ازاین جا تا به بیرجند سه گداره

                               گدار اولی نقش و نگاره

                                                                 گدار دوّمی مخمل بپوشُم

                                                                                              گدار سومی دیدار یاره

منظورش این است که اگردر طالب یار می باشی باید که پیِ سه چیز را به تنت بمالی!

اول آنکه این نقش و نگار است که چشم مردم به آن دوخته شده است و می تواند راه رسیدن به دلدار را باز و هموار نماید و اگر به چنین موقعیتی رسیدی و خواستی به دیگران بباورانی که زندگی تو بنیاد یافته به نقش و نگار است لازم است که مخمل به تن کنی و در میان مردم بگردی تا آنان تورا به عنوان اینکه دارنده نقش و نگار هستی بپذیرند و به این نام تبلیغت نمایند تا با جا افتادن در میان مردم و رسیدن آوازه ات به گوش خانواده آنکه طالبش هستی میل به تو بیابند و با پذیرفتنت اجازه بدهند که برای بردن یار پای پیش نهی .اما اگر بخواهیم روند تعالی انسان را از درون این مثل استخراج کنیم می توانیم بگوییم که مرحله و گام اول انسان برای تعالی آشنا شدن با تجملات و نقش و نگار دنیا می باشد یعنی انسان باید تلاش کند که از محل فعالیت هایش به نقش و نگار برسد تا اگر خواست به دیدار یار که خدای بی مثال است برسد با پوشیدن مخمل ریاضت و زهد از محل دست کشیدن از نقش و نگار خود را زیبا و برازنده به دیدار یار برساند وگرنه آنکه در تمام عمر لذتی را درک ننموده و به لذت ترک لذت دست نیافته چه می داند که از چه چیزی دست می کشد تا به چه چیزی برسد پس آنانکه فکر می کنند تنها با محفوظ داشتن مثلا دو هزار بیت شعر و یا از رو خوانی چند قطعه ادبی می تواند در میدان فرهنگ وهنر لباس کیاست و ریاست به تن داشته باشد و فرهیخته شناخته شود باید بداند که هنوز نتوانسته به مفهوم واقعی نقش و نگار و یا مهارت هایی که باید یک مدیر به آنها مزین باشد دست بیابد زیرا که نقش و نگار فرهیختگی هیچگاه به محفوظ داشتن شعر و یا از رو خوانی متن نیست بلکه فرهیخته در اصل به چشمه ای می ماند که همیشه خود می جوشد و آب زلال و شفافی را از خود به بیرون می دهد که می تواند به مذاق انسانی های با ذوق خوش آید و او را مجذوب خود سازد و چنین انسانی است که می تواند تولیدات فکری خود را چون مخملی به تن نماید و با تفاخر به آن خود را به خدمت یار عرضه بدارد تا یار با مجذوب شدن در داشته های او همراهی و همگامی با او را پذیرا گردد پس آنکه طالب بیرجند و مال خود دانستن آن است باید سه گدارِ دست یافتن به نقش و نگار و مخمل نمودن آنها و به تن نمودنشان و در نهایت به دیدار یار رفتن را تجربه بنماید و گرنه با نقش و نگار دیگران و مخمل عاریت گرفته از موقعیت این وآن نمی توان به در بار یار وارد شد و مقبول گردید هر چند که ممکن است که بتوان با نقش و نگار دیگران و مخمل عاریتی تا رسیدن به محضر یار طی طریق نمود و فرصتی برای خود نمایی یافت اما مطمئنا هیچ یاری اجازه نمی دهد تا کسی دل او را با نقش و نگار عاریتی و مخمل نامتقارن با واقعیت های وجودی خود برُباید و در عمر و داشته های او شریک گردد...🌻