پست های وبلاگ

این مباحث و نظرات آقای سیروس نیرو نه تازگی دارند و نه عجیب هستند و تا همین سالهایی که ما در آن داریم زندگی میکنیم نیز تداوم داشته و دارند و خواهند داشت.

گفتنِ اینکه حافظ و سعدی و مولوی و فردوسی و آن پیشینیان و سبکشان صحیح بوده و مابقی نادرست،از اساس محل تردید است. مانند این است که بگوییم پوشیدن کت و شلوار فرنگی، توهینی به پوششِ نفیس ایرانیست. در حالیکه نه از پوشیدن جامه ی جدید گریزیست و نه از تجدد و نوآوری ( باید به آقای نیرو میگفتیم که بستن کراوات و لباس فرنگی و کت و شلوارتان نیز محل خدشه است).
در خصوص سروده های سهراب، احمد شاملو آنها را نپسندیده و رسالت شعریِ سپهری را از اجتماعی که درگیرِ حوادث و اعتراض و حق کارگری و غیره بوده را پَرت دانسته و معتقد بوده که سهراب سپهری همپایِ دیگر شاعران در ورطه یِ شعر سیاسی و اجتماعی دخالت نکرده و شستنِ دست در آب و گلآلود نکردنِ آن نمیتواند عامه ی مردم را اقناع کنند و همین نظرات را نیز اخوان ثالث در مورد سهراب به بیان دیگری، واگویه نموده است( هرچند فروغ فرخزاد در چند جا نوآوری و زیبایی شعر سپهری را ستوده است) حال آقای نیرو کُلا شعر این اشخاص و همفکران و این سبکها را رد نموده است مانندِ حمیدی شیرازی که ایشان نیز از معترضین به نوآوری و تجددِ ادبی بودند.

بنظرم تجمیعِ این موارد( کلاسیک و نو و غیره) اشتباه است. ( عیسی به دین خود و موسی به دین خود).
اما خُب،تعصب و عادت به عقبه یِ فکری و پیشینه یِ سرایشی همواره راهِ تجدد را به سختی میکشاند.
هستند افرادی که هنوز دستمال یزدی در دستشان است و غزلیات حافظ را میبویند و نامه را با کبوتر به مقصد میفرستند.شاید این تفکرات که در کل جهان نیز هنوز طرفدارانی دارند موجود باشند( سنتگراییِ محض).
آن برهه ها بودند و احتمالا در آینده نیز به میدان بیایند.
در هر روی ( شعر گَوَن از نسیم پرسید شفیعی کدکنی) آنچنان زیبا و پرمحتوا و دارای ضربآهنگ و لطیف است که شاید اگر خودِ مولانا آن را می خواند برای خالقش درود میفرستاد.
اما در یک طیف و یک شاکله و یک نام نمیگنجند.
بنظرم از اساس نباید بجز کلاسیک و انواع قالبهایش، دیگر سبک و قالبها را شعر خواند.همان وقتی که نیما بر اثر ترجمه ی اشعار شاعران روسی و فرانسوی و نبوغش،به سمت شعر نو و دیگران نیز سپید و مشتقاتشان را کشف نمودند _ علی الخصوص،نیما،شاملو،رحمانی،اخوان،فروغ،سهراب،خوئی_ در همان برهه،وقتی که هنوز تنور داغ بود باید نان را میچسباندند و بی معطلی در برابر نامِ شعر کلاسیک،عنوان دیگری به خوردمان داده و آن را رسما اعلام میداشتند. مثلا نَثرواره ولاغیره.
آنوقت این همه دکترینِ ادبی،کج سلیقه گی،بلوا،دعوا،اختلاف عقیده و تشتت آرا و این جبهه و آن جبهه نمود پیدا نمیکرد.

به شخصه،بنده متعصب نسبت به هیچ کدام نیستم چون امری دوسویه و مجزا و خطِ موازیانی اند که تجمیعشان ممکن نیست و از اساس مجزا هستند ( نام یکی را نباید شعر بگذاریم) با کمال احترام و زیبایی و پر محتوایی و دل انگیزی شان بایست اسمِ دیگری را نثرواره نهاد.
شاید این نثرواره برتری هم داشته باشد ولی تمامیِ قواعدِ شعریتِ محض را ندارد.

از همین رسانه اعلام مینمایم که پس از نوآوریِ جذاب و قابل تأمل و زیبایِ علی اسفندیاری نسبت به فرعی از شعرِ قدما ( نو و تمامیِ مشتقاتش _ نو،سپید،موج نو،کوتاه،پریسکه،لووپ،گریزلوپ، طرح و غیره _) دیگر از صفِ شعر جدا شده و شخصیتِ ادبی و حقوقی دیگری تحتِ عنوانِ نَثرواره پدیدار گشته است.
پس قیاس این دو، و یکی دانستنشان،جفائیست به ادبیات و هنر.( اجتماع نقیضین،امری محال است).



عیسی نصراللهی ۹۹/۹/۱۰