پست های وبلاگ

محله ای که هوایش سنگین بود
خانه ای که خانه نبود ...


چقدر از این نوع زندگی ها هر روز و هر ساعت در ذهن کودکی یا نوجوانی یا جوانی که عضو کوچکی از این شرایط است،رویاها و اهدافشان را قربانی میگیرد؟
نه شوخی است، نه یک لحظه ی گذراست نه خوابی که پایان یابد ؛این زندگی خیلی از آدم ها است..

من نوشته های شما را دوست دارم
گذشته از اینکه به عمقش میتوان رفت و ارتباط خوبی با آن برقرار میشود محتوای بسیار خوبی را انتخاب میکنید که تا ساعت ها و روزها قابل بحث و تفکر است

سپاس

... به کوچه‌ای که ماشین‌رو نبود. و به خانه‌ای که خانه نبود...
درود بر شما مهربانو علی وردی زاده
بیان خیلی زیبایی ست.
آفرین خیلی خوب نوشتید.
من رو یادِ یک داستان کاملاً واقعیِ که خودم تجربه کردم انداخت.
من نمی توانم مانند شما بیان کنم. پس برای شما تعریف می کنم، شاید شما آنرا مناسب برای بازنویسی به بیان زیبای خودتان بیابید.
جلوی مغازه پدرم ایستاده بودم. کودکی که هر روز از جلوی مغازه رد می شد و به سمت سوپر آبنوس می رفت، آن روز هم آمد. لباسهاش درب و داغون بود ولی دست و صورتش تر و تمیز بود، بهش نمی خورد بی سرپرست یا بدسرپرست باشه.
مثل همیشه از همان دور به چشمهام زل زد و وقتی از کنار مغازه می گذشت، آنقدر به من خیره می شد تا متقاعد بشم نگاهش کنم تا او با خنده ی روی لبش به من سلام کند. طوری نگاهم میکرد که فکر می کردم می خواد صداش کنم و کاری بهش بسپرم و پولی بهش بدم.
همیشه وقتی دست پُر از سمتِ فروشگاه برمیگشت، فکر می کردم شاید برای اهالی ثروتمند محله بالاتر خریدی کرده و میبرد که تحویل دهد.
مطمئن بودم او از یک خانواده فقیر است و شک نداشتم عاشق ساندویچ است.
من اونروز ناهار همراهم نبرده بودم و میاس تا عصر مغازه رو باز نگه دارم.
اون زمان قیمتِ هر ساندویچ فقط 100 تومان بود!
برای اولین بار و آخرین بار پسرک رو صدا زدم. گفتم بیا اینجا، داری می ری سوپر آبنوس؟
پسرک قدش به کمر من هم نمیرسید، با صدای نازکش و با خنده ی سرشار از هیجان درحالیکه چشماش از خوشحالی باز شده بود و برق می زد، گفت آره
گفتم بیا این دویست تومن رو بگیر، سر چهارراه کشاورز، از ساندویچی دو تا ساندویچ بگیر یکی برای خودت یکی برای من.
سری تکون داد و گفت باشه چشم
چند دقیقه طول کشید تا با پاهای کوچیکش اون فاصله ی 100 متری رو طی کنه، رفت توی ساندویچی، اومد بیرون، رفت جلوتر سمت سوپری، بعد چند دقیقه با دست پر از سمت سوپر پیداش شد، ساندویچ رو گرفت و اومد سمت من. اما انگار فقط یک ساندویچ گرفته بود، باورم نمیشد، با خودم گفتم عجب کودک فداکاری! قید ساندویچ رو زد تا 100 تومن پول به خانواده ش برسونه، تا وقتی که رسید بهم، زل زده بودم به راه رفتنش و همه ش فکر می کردم چطور می شه یک بچه اینقدر بزرگ فکر کنه و از خود گذشته باشه! تا حالا من به اون زل نزده بودم! اون طوری راه می رفت که انگار داره بازی می کنه و از هر قدمی که بر می داره کلی لذت می بره، همینطور که میومد با چاله های روی زمین بازی می کرد...
رسید به من،
ساندویچ رو داد بهم
گفتم چرا برای خودت ساندویچ نگرفتی
یهو دیدم 100 تومن باقی مونده رو هم داد بهم.
گفتم خوب 100 تومن رو چرا میدی به من
باورم نمی شد اون بچه بتونه اینطوری جدّی به من نگاه کنه
با لهجه ی کرمانی خودش گفت
من گدا نیستم آقا!
طوری حرف زد، که احساس کردم سر کلاس درس دانشگاه، یک استاد، یک درس فراموش نشدنی بهم داد، نه، انگار من رو جلوی همه از کلاس انداخت بیرون.
بدون خداحافظی به راهش ادامه داد و رفت
روزهای بعد هم می دیدمش
باز هم از دور به من زل می زد
اما من دیگه روم نمیشد بهش نگاه کنم تا بهم سلام کنه.

درود برشما
بسیار عالی

سلام و درود