پست های وبلاگ

درودبرشما
بسیارخوب بود
باداستانتون همسفرشدم ولذت بردم
گرچه تلخ بود.....

با بند بند وجودم لمس کردم این نوشته را...
چقدررررر غم انگیز
و چقدر هم آشنا
بیگانه نیستم با لرزش و واهمه ای که واژگانتان بر جانم می چسباند ...


اصلا کسی هم میداند؟
حال این گونه زندگی های ناملایم تند مزاج را؟!
حالی مادری را که فقط مادر است و دختری که فقط دختر؟!
درد قصه ای را که نمیتوان دانست از کجا آغاز شده و انتهایش تنها ظلمت محض و تباهی قاطع است؟

میدانی حال دختر بچه ی کوچکی را که شاهد صحنه ی دلخراش وحشیانه ی دار آویختن و اسلحه کشیدن و چاقو بریدن و کبودی چشیدن است؟!!
میدانی درد روزی هزاااااار بار مردن های خاموش بی نشانه را؟!
بیخیال
او هم بزرگ میشود
یادش میرود !
بچه است دیگر !

درود دوباره مهربانو علی وردی زاده
بنده کلاً دو تا رمان خوانده ام، 10 سال پیش، به اصرار دوستی که معتقد بود حتماً باید روشنفکر باشیم و برای روشنفکر شدن باید کتاب بخوانیم، قلعه حیوانات و ناتور دشت(که از دومی هیچی نفهمیدم).
پس درناجایگاهِ یک کتاب نخوانده ی کتاب گریز، شیوه ی بیان این روایت های کوتاهِ شما را که دیدم برام خیلی جالب بود.

درود برشما
بسیارعالی
وزیبا