خنياگرشماره دو

تورا با سايه اي كه سنگيني كوه را هضم كرده وشعاعي كه نه انگشت مي شناسد نه قسم التماسي كه قصدخروجش انعكاس بيداريست و نهايتي كه بودن يانبودن را يكي كرده مي شناسم نه لحظه اي توراقسم نه التماسي براي حضور ... تورا تخت نشين قبيله آزادنويسان بي ادعا و نويسنده بي قرار مرگ خنياگر شماره دو مي دانم نه جاده اي مرابه تو نه نگاهي تورابه من ... آفتاب گم شده آسمان مي ريزد قاچ هاي خواستنت را زير دستانم لمس مي كنم و انگشتانم زايش درد آور رنج هايم را مي نويسد نه سايه اي كه بلندتر نه شبي كه تا صبح امن ... ذهنم جايگاه برمودايي تخيل بنفش كفش هايم تكه هاي آتش بالاتنه ام ساعت عبورمي كنم از كاخ هزارساله اجدادي ات جنگل پاهايم را نيست مي كند چشمانت مسخ و قلبت كنارم نشسته ساعت گيج مي شود _تو را به حرمت تنهايي ت نخواسته ام كسي بداند بازهم برايم ازشاملو بخوان