کابوس شبانه

ولو می شود

زیر پای

کسی که هرگز عبور نمی کند

این کوره راه

آنگاه

می پیچد

گلوی انتظارم را می فشارد

من هم

کبود کبود

از فرط شب

شعر قی می کنم

پشت درختان سیمانی اش

کلاغ

بی رمق

روی سیم هائی که گپ نمی زنند

تنها

به نظاره

چرتی می زند قبل ِ خواب

باد خمیازه می کشد

و بوته ی خار

خوابم را می خراشد

نمی دانم انتهای کابوس

به کسی می رساندم یا نه