ماه

سراغ از من نميگيري

نگاهم را نميخواني

طريق معرفت اين نيست

چرا اين را نميداني؟

تو آفتابي و من ماهم

زمين گرد است بي تدبير

مدار عشق بي معناست

كه باشي در پي تغيير

ز راه دور ميآيي

زپشت كوه دلتنگي

نوار زرد زنجيري

به روي يك دل سنگي

تو را ميبينم و هردم

كه خواهم نور برچينم

نتابي ميشود سردم

تو را آن دور ميبينم

چي ميشد آسمان شب

بدون من طلايي بود

و شايد بي تو مشكي و

هميشه روز يا شب بود

تو خورشيد و منم ماهت

كنار هم ميمانديم

بر اين تاريكي ظلمت

بسي نور مي افشانديم

تو از مشرق من از مغرب

به يك نقطه رسيم اي كاش

دمي تركم نكن خورشيد

هميشه در كنارم باش