عشق و عشق و عشق

تمام وجودم 
چون یخ سرد شده !
مثل شیطانی که از بهشتش
طرد شده!
این دل پر از درد شده!
و مجالی که برایم
تنگ شده !
احساس همان حسی است
که بی رنگ شده!
عشق هم  راهی است
که پر سنگ  شده !
و جهان هم جاییست
که پر از ننگ شده!
و ندایم شعری است
که بد آهنگ شده!
می‌نویسم باز 
از تو ای روح دنیا ساز
از دری بر روی رویا باز 
از سری با یک جهان همراز!
می رهانم این دلم را 
از جهان عشق
می‌رسانم روح خود را
تا به پای مرگ!
می نگارم روی سنگی خاطراتی را
تا بماند روزگاری روز هایی را
تا ببینم می رود عمرم 
تا بخوانم رفتنش را من ز روی سنگ!
عاقبت مرگ است سزایش
دل که باشد بی هوایش
جان!میزد هی صدایش
نا ندارد از برایش گفته بودم
میکند خود را فدایش!
بی هوای یار
 نخواهد بود دلی زنده
نخواهد ماند سری بالا
نخواهد شد گلی شاداب
مگر دنیا چه دارد جز
همین عشق و هوای یار
همین روز و شبی را که
کنی با یاد عشقت زار!
نمیدانم آنهایی 
که در دلهایشان باری
ز عشق و عشق و عشق
هرگز ندارند یاد
چگونه میزنند فریاد؟ 
چگونه می دهند بر باد
تمام این جوانی را؟
چگونه میخورند آبی؟
چگونه میچشند طعمی؟
چگونه میشمارند روز و شب هارا؟!
مینویسم باز 
میکنم آغاز شور و شوق این جوانی را
میکنم پنهان
درد و اندوه جهانی را!
بدهیم عقل، بنویسیم از نو
بر تمام در و دیوار اتاق
که اگر هست خدایی
و اگر هست برایم دل شادی
پس همین است دلیلی 
که بفهمم عشقی 
بر در این خانه 
چو همان حلقهٔ در 
حلقه زده!
که اگر نیست به انگشت دلم حلقهٔ عشقی
به نماد دل تنهایم نیست
به نماد پر پروازم نیست 
به نماد نگهی پر حرف است 
که شعاعش به شعاع پر خورشید
باز است!
بزنیم سنگی را
به تمام در و دیوار دل خود
که بیابد خود را 
که نبازد دل را
 به صدایی آهی
به ندایی رنگی 
به کلامی رازی!
من نمیدانم دل به چه حقی دل خود می‌بازد
و چرا هی به خودش می‌بالد
که فریبی خورده
و گمان برده که این است 
همان حس عجیب 
که جهانی بی سر 
از سر درد و عذابی مفرط
به در خانهٔ آن ز پی ذره پناهی رفتند!
سخن دل بسیار و زبان کوتاه است 
پس به ناچار بگویم پایان 
تا اگر ذهن و سرت خوابش برد
باز گیرد این دل
نخ اندیشه ی روح
تا بسازد از نو 
بدن و روح و جهانی زیبا....!

#پویا