لطف باران

به نازم لطف باران را نشسته روی دامانت
دلم تب دارد امشب را شرر بارد زچشمانت
گل از زخم زبان می پژمرد در سوگ پاییزان
گلستان را نشاید کُشت جز با تیرِبارانت
دلم خالی شد از برق نگاهت، صبح آزادی!
چرا این گفتمان ختم است پایانش به زندانت
شبی با کودکانم خواب می دیدم ترا محصور
خدایاجان به لب آمد ،نیامد جان جانانت
سحر، امکان مخلوقیست با فرض ِ نباید بود
چنین واجب نموده عاشقی را عهد و پیمانت