ترانه عشق

 عارفان را چشم و گوش و هوش در تسخیر اوست
پــــای ره انـــــدر طلب از نعــمت تــــــدبیر اوست
" ترانه عشق "
چو لـــطف ســــــــاقی میخانه ی شبانه ی عشق
به دام حــــــلقه ی مشکین نـــهاده دانه ی عشق
ز سینه مـــــرغ دلـــــــم پــــر کشیده نیمه شبان
نهاده ســـــــــر به کمند بت یــــــگانه  ی عشق
فکنده میمنت وقت خــــوش ز منظر چــــــــشم
حــــجاب زلـــف دل آویـز آن بهانه ی عشــــق       
به خــــون نشانده دل ریش و می کند هــــر دم
گسیل تیر بلا زهکــــــشان کــــــمانه ی عشـق
ز سکر دعــــــوت چشمـش در آشکار و نهان
گشوده پــــــرده زبانم بر این تــــرانه ی عشق
از آن تجــــلی حسنــــش به قـــــاب روشن دل
گــــــشوده هشت بهشتی بر آســـــتانه ی عشق                                                                                                 
چو چشم و گوش و زبان بنده ی ارادت اوست  
کشیده شعله ی وصلش چنین زبــــانه ی عشق
درآن حضور چو غایب شدم ز دیده ی خویش
غــــــنای دست طلب آمد از خـــزانه ی عشق
"مظفر" این ز ازل رسم آن پــری روی است
به خون نشسته  دلی را دهــد نشانه  ی عشق
(مظفر جوینی، "ترنم وصال به سرچشمه کمال- دفتر پنجم"، موسسه علمی فرهنگی جهانکده)