شایدهای یک عاشق روستایی

 

شاید این ده
شاید این روستی بی علف و خشک آباد
شاید این مردم بی دین خدا
شاید این قلب سیاه من و شاید
این دل  سنگ شما
شاید این طاعت فرمان خدایی 
که نکردم شب و روز
شاید این مزرعه
شاید این رود خشکیده و بی آب و علف
شاید این پیر پدر یا مادر
که ندارند هوای دل تنگ من و تو
شاید این روز سیه،بخت بعید
شاید این جنگل خشکیده و شاید کوهها
شاید این باغ ماتم زده و شب بو ها
شاید این تاک تیک ساعت
که گرفته ست ز من روز و شبان
شاید این جیب 
که به سوراخ رسد اگر دست بری
شاید این کلبه گدای چوبین سقف
نگذارد که منی که در پی ات روز و شبان 
می نویسم به دو انگشت و می نالم به زبان
برسم بر در کویت ،بکشم دست تورا
و تو هم ناز کنی و به دنبال آیی