شب یلدای من

گر چه مثل ماه، پشت ابر 
چهره پنهان، زما حذر دارد
محو خود کرده تار و پودم را
پیش از آنکه نقاب بر دارد
شب یلدا پر از قصه ولی
شب زلفش قصه بیشتر دارد..
شب یلدای من که مثل بهار
گل به سنجاق موی سر دارد
و در آن شام تیره رخساری
بدر و زیباتر از قمر دارد
سر زلف یار می دهد حاجت
شام زلفش مگر سحر دارد؟
شور و شعر و شراب،چشمانش
چشم مستش چقدر هنر دارد!
مثل طعم نخودچی کشمیش است
خنده اش هم نمک،هم شکر دارد!
بر مزارم، وفاتم از روزیست؛
که شنیدم صحبت از سفر دارد
”اگر او بی خبر“، ”مگر که مرا!؟“
چقد حرفهایم اگر-مگر دارد!!
در تمنای او دلم هر شب
سر به سجده، دیده، تر دارد
خب دگر بس است درد دل
او خودش از دلم خبر دارد..

"رشید"