حضرت باران

.
خواب از رخ گل شست و خمار از سر یاران
صبح است و غزل می دهدم حضرت باران
لبریز ، لب حوض چنان صبر نگاران
شاد است چمن در نفس صبح بهاران
.
از خواب خوشت ای غزل سوخته برخیز
.
نقشی است در آغوش هوا ابر معلّق
چون خطّ نگارین به روی خشت معرّق
در هق هق ابر و غم این بلبل ابلق
خندان شده نیلوفر و آلاله و زنبق
.
از غصه در این صبح سبکبار بپرهیز
.
جشن است و وصال دو گل خرم باغی
آویخته صد شاخه گل از موی اقاقی
پیچیده به هم چهچهه ی مرغ و قناری
غوغاست در این دایره ی دلکش آبی
.
چون مِهر بر آورده سر از پرده ی شبدیز
.
شبنم شده انگشتر انگشت بنفشه
صد مرتبه بر فرش چمن ریخته نقشه
انداخته این قالی و بربافته ریشه
اکنون شده شاداب ترین قالی بیشه
.
امروز سپاهان شده سر سبز و دل‌انگیز
.
اشک است و تبسم ثمر حالت در هم
این ژاله کنون گشته بر این غمزده مرهم
محروم مدار از سرم این بارش نم نم
تا باز بماند سخنم نرم چو شبنم
.
سرمست منم از میِ این نافله لبریز
.