آخرین ساعات یک محکوم

تل تاریکی از هراس ِ

چپانده در

مسطتیلی به طول و عرض برابر

و ارتفاعی که

هوارم

به سقفش نمی رسد و چشم ها

گم می شود در انعکاس هرم خستگی هایش ،

و من

که ترس ِ عرق کرده ام را

آرام می نشانم

به تختی

که پرونده ی چندین صد از دعای باطل شده

رویش تلنبار مانده و

روی مبارکش

زیر غباریتب کرده است .

گوش به فریاد سکوتی سپرده ام

که

به ناله کفش پیر نگهبان

کی خواهم شکست

*

چه توفیر

که آخرین دعای من

در کدامین صفحه از این پرونده بایگانی می شود.