فراق

کشتی شکسته ام نوحم نمی شوی؟
من بی تو مرده ام روحم نمی شوی؟
سنگی مذابم از، درد و غم فراق
اندر دل زمین، کوهم نمی شوی؟
حرف دل مرا باور نمیکنی؟
با می ز دست من لب تر نمیکنی؟
روزی رسد که باز،بینم تو چون منی؟
عشق مرا چو گل پرپر نمیکنی؟
عشق من و تو چون پروانه بود و شمع
من زآتش تو چون، پروانه سرخوشم
سوزم ز غم ولی گر من خدا شوم
من چون تو با فراق، عاشق نمی کشم
می سوزم از فراق دیوانه می شوم
غرق غم و می و، میخانه می شوم
معمار قلب من این خانه بی تو نیست
در آتش فراق ویرانه می شوم