غزل: اساس دنیا...

دنیـا  اسـاسش  جملـــه  بَـــر  آلا کلنــگ است

گاهی به دستت تیشه، گاهی هم کلنگ است

هــرگــز مَـکـن تخـــریب،  وقتــی زور داری

دریـا عـزیـز ِ مـن فقـط جـای ِ نهنـگ است

بیــرون مَـــرو !  چیــزی نمی یــابی عـزیـــزم

کن در درون خود سفر، چون وقت تنگ است

در بــاغ  جُــز نظــم و نظــام ِ خشک چیــزی

حـاکم نمی باشد؛  کجـا جای ِ پلنــگ است

جنـــگل حــریــم ِ اقتــــدار اســت و صــلابت

هر چیز می بینی به جایِ خود قشنگ است

لازم شـود  گاهــی علـــف باشی، الـــف نه!

آنچــه از او روغــن نمی گیرند ، سنـگ است

عادل  تو فهمیـدی که: هستـی هست بـازی

هـر کس در ایـن بــازی نشد وارد زرنــگ است