عاشق افسرده

خودت را در ترانه هایم پیدا میکنی،مثال سوزنی در انبار کاه...!

و گم میشوم در چشمانت هر بار با هر نگاه...

به اشعار این ساده دل عقب مانده امید اندیشیدن نیست

که عالمان عالم مرا به تیمارستان ها تبعید کرده اند

به اعماق تنهایی

به صدای سوت سکوت گوش های خواب رفته

و همان پناهگاه امن یک مغز در رفته...

ترانه هایم خط به خط متولد میشوند با چشمان درنده ات

و میمیرند با هر روی برگرداندن از این عاشق افسرده.

دیگر دلم به صدای هیچ صدایی دلخوش نیست؛

ولی تو فریادم بکش که جز تو هنوزم هیچ فریادرسی نیست