آستان انتظار

پنجره اي باز
رو به آفاق نيلگون بلند تو
و طواف بي جفت كبوتري
بر آشيان پر جنبش نياز .

به چراغ اين خانه
نه
كه به روشناي جلوه گر
مهتاب گونه ي تو
بي ياس و اجابت باوري
از تلاقي خطوط يقين و گمان

و ناز و تنعم هايي
در رقص شكرانه ي پاك ايمان
حكايت هم آغوشي
نيمه هاي بكر كمال
و بر شرم شب بال پرستويي
وامانده ي كوچ

سوگند

كه هر گز هستي ام
بدينسان
تكرار بي وقفه ي لبخندي
نبوده است

رضايتي شگرف
از آميزه هاي تقرير آب .

آه
كه تمام اين دقايق ناگزير بي اعتبار
كوچك ثانيه هاي بي ترحمي
شكل انتظار

همه
رنج تلخابه ي دردي
چون زكات آمدن تو

كه در نگاه مؤمنان
عيار آدمي
عشقي ست
در جامه ي بي اقتدار

سجود .