محو جمال

اسمانم را تو خورشیدی؛ نهار
سرزمینم را تو هامونی ؛بهار
لاله هایی را که می کارم درا ن
ابرو بارانش تویی بران ببار
اهوی قلبم شکارتوست ای مهر افرین
ابروانت راکمان صیدمن کن در شکار
زلف تو شام من است وروی تو روزمن است
چشمهایت نور راهم عشق تو جانم قرار
بانگاهت شور میافتد به ملک جان من
عشق جنبش میکند خود سیل وار
گاه لب واکردنت در می فشانی ازلبت
مات شیرینی الفاظ و دلم رام وقرار
تو تمام حسن وزیبایی ومن محوجمال
باتو دیگرنه خیالی هست و نه کسبی وکار