دشتِ نیشابور...

تقدیم به تمامی شیر زنان و مردان خوبِ نیشابور

به یاد زمانی که مَردی لنگ ...تیمور...!

با گام های اش دشتِ نیشابور را آلوده کرد ...

نیشابور ... ای کُهن دشت

دشت بیداد !

گندم زارت...

باروی ات ...

خانه های ات ...

باغستان های ات ...

بر خود تپیده اند

شیر در پستان مهرِ مادرانه ات چگونه خشکید ؟

و باغستان های ات خار شدند...!

کاریز و چشمه های ات کُور

آتش در تن ات افتاد

سوختی ای دشت ...!

خاک که نالید

خون از کاریز جوشید

عقیم شدی ای دشتِ

وقتی مَرد لنگی بر تو گام نهاد

با شمشیری آخته

 با شیونِ فرزندان

درد در اندام ات تنوره کشید ...

در چشمان ات خار

و بر اندام ات

خنجر و خون آجین یافت ...!

.

.

.

پ . ن

آفرین بر سربداران نیشابور ...

.

.

.