دلا خو کن به تنهایی

به پاس پاکی آیینه ها امشب

برایت از تن بی رنگ دریا قصه ها دارم

حکایت از تن گلواژه های ناب

حکایت از گل نیلوفر مرداب...

نمی دانم چرا، این قصه کوتاه

سراسر لهجه ای از جنس باران داشت

مرا بر باور نرگس ،امیدی هست !

خیالی نیست

که من بی هیچ تن

شعر صدایم را بخشیدم به تنهایی

چه احساس غم انگیزیست

دلی همسنگ دریا داشتن !

اما به آرامی یک مرداب غلتیدن

به یادم هست ...

زمانی را که می پنداشتم

این آدمک ها یک به یک خوبند

که این نامردمان هم رنگ فردایند

ومن هم ،می توانم

در کنار تک تک آنها

به یاد شعر "سهراب" آفرین گویم ...

ولی امروز

احساسی جز این اندیشه ، با من نیست

"دلا خو کن به تنهایی ، که از تن ها بلا خیزد "

که در سرتاسر هستی

غباری کز تن این مردمان برخاست

سرانجام

چو باران بر سرت ریزد ...

کنون ای دوست ،

خیالی نیست

من این چند روزه ی هستی

به این اندیشه  بخشیدم!

که گرچه زندگی زیباست

ولی زیباییش از ماست ...