شوق وصل

غم دوریت چه گویم دل شاد کرده خویم

                         سحری که جان فزاید شعفی که کرده رویم

سخنی ز هجر گویم به تضرعی که سویم

                          به حضور سرو رویم به وفور برده کویم

تره ما به خشک سوزد دل ما به پاک بازی

                   تو جهان به تاک سوزی که چه پاک باده جویم

فلکی , خمار مستی , سببی به چار بستی

                  به کنشت و دار مستی که به هست برده , اویم

به تبت طهور جویم به شبی ظهور شمست

                         به سعادتی که نوشین لب لعل و باده بویم

صنما زعشق گوئی چه صبور دل طهوری

                         بده باده ای ز اویم که به محو برده سویم

سله کرده ام گواهی که به شوق دل صراحی

                            زده باده ها سپاهی به غم شراره هویم

به طواف کعبه دل که ببسته ای حرامین

                     همه شکر می خروشد ز صفا و مروه  گویم

بده باده ای ,حرامم که به عقل هیچ گویم ؟

                                  ز رحیق آن اویم که ببرده آبرویم