گلایه

قصه منو درخته

میدونی زندگی سخته

وقتی خشک بشی تو و باز

بگی تن نیست چوب سخته

فقط از عشق بهاری

تواینجا طاقت بیاری

نمونده برات قراری

میکنی تو موندگاری

باد بی رحم شده مست

اونه که شاخه رو بشکست

توی سرمای زمستون

که حتی سنگم یخش بست

اشک اسمون میکوبه

به تن خستم که چوبه

هی گریزون اون میناله

تو باشی زندگی خوبه

اخر قصه گلایس

از اون عشقی که تو سایس

میشه همدم اونایی

که میگن عشق جاریه پس

تو بیا و مهربون باش

همیشه شیرین زبون باش

عاشقی حرفه شعاره

دمی هم با ما عیون باش