هر دو جهانم

امروز که ازتو خبری نیست ؛ نگرانم
ای دیده‌ی چشمانِ دلم ؛ هردو جهانم

گویاسبب حال خوشم بودی و ؛ هستی
آرامشِ  جانم  ،  شده ای  وردِ  زبانم

بوییدن و  بوسیدن  چشمانِ  خُمارت
تسکینِ منِ خسته دل و  روح و روانم

از تابشِ رُخسارِ تو ؛ ای منجی قلبم
چون یوسف کنعان ؛ دراین عصر و زمانم

بارویشِ عشقت،گلِ نفرت  همه پژمرد
روییده   نهالی ،  زدلِ  کهنه   خزانم

تعبیر  من از   بودن تو  در دل   اشعار
چون چشمه‌ی جوشان شده ای ، آب روانم

تاچشمه نجوشد نخروشد اثری نیست
بر صفحه‌ی  زیبای  دلم ؛ نطق و بیان

دنباله  روِ  مکتب و  آیینِ  دلم  من
من پیرترین  مُرشد این ، نسل جوانم

تفصیرِ من از عشقِ تو؛چون موجِ خروشان
از  یورش  امواج  به ساحل ؛  نگرانم

در  ساحلِ  آرامِ دلم   لانه  گُزیدی
افکارِ  پریشان شده ام ؛ برده امانم