گاهی

«گاهی»
گاهی اوقات آدم زندگی را به رنگ بی‌معنایی می‌بیند، لذت و سختی‌هایی که تا به حال چشیده و کشیده، هیچ می‌شود
تلخی زندگی گاهی، محدود می‌کند ذهن آدمی را به بیراهه
گاهی حتی سیر می‌شویم از خود
در خود فرو می‌رویم:
گاهی غم فرداست و
گاهی حسرت دیروز
موفقیت می‌طلبیم پایان کاری را
دعایی در برآورد آرزویی
شکست بیماری از سلامتی
این تمام شد یکی دگر
آن خوب شد کاش این هم...
می‌خواهیمی بی‌پایان
هر چه بر دیده رفت، در برش
هر چه دل طلبید، حلالش
گاهی رفتارهای اطرافیانمان به شگفتمان وا می‌دارد، محکوم می‌کنیم دنیا یا به لفظ برخی زمونه را!
مگر دنیا یا زمونه شخصیست که گردن بندازیم تمام ناخوشی‌هایمان که به ظاهر اویی هم گردن بگیرد و شرمنده شود؟!
گاهی بیخود شادیم، گاهی غمگین
دوست داریم فارغ شویم لحظه‌ای از جهان و دغدغه‌هایش
یا که لحضه‌ای بایستد زمان در لحضات خوشی
در عالمی سؤال فرو می‌رویم، سؤال از خود و دیگری یا که دلیل میخواهیم از اخم و تخم‌های جهان!
گاهی ترافیک می‌کند رنج و سختی‌هایمان
بماند که برخی عمداً...
شاید گاهی محرومیت بهتر از آزادیست
گر بیندازیم نگاهی همه جانبه
آدم پای منافع خودش وسط باشد
قانون خودش را اجرا می‌کند
گاهی هم کم‌کاری‌ هایمان می‌شود تقدیر!
گاهی غم‌هایی دچار می‌شویم ادامه‌دار
تلخی‌هایی که پاک ‌نمی‌شود و فقط جادوی زمان از تأثیر پذیری ما می‌کاهد
گاهی فکر انصراف به سر می‌زند
و گاهی خواب‌های ناگوارمان، واقعیت زندگی دیگران است!
در این مرداب گاهی و بعضی، باید باشد روزنه‌یِ امیدِ کسی که محکم و ثابت قدم گرداند وجود آدمی را
کسی که همیشگی و پابرجاست حضور و پیمانش
پشت و پناه همه خود بی پشت و پناه است
کسی که لفظش به تنهایی، هر گره‌ی کوری را می‌گُشاید،
هر دلی را خام می‌کند،
هر طلسمی را باطل می‌گرداند،
هر بمبی را خنثا می‌کند،
هر معادله‌ای را بهم می‌ریزد،
هر مُحالی را ممکن می‌کند
و روشنی می‌بخشاید به عمقِ ظلماتِ هر وجودی
همانی که در عالم نمی‌گنجد؛ امّا در دل آدمی چرا!
فقط کافیست بخوانیمش
حکمتش می‌گوید:
باید غم بینی تا معنا دهد شادی
باید تلخی چشی تا مزه دهد شیرینی
باید سختی کشی تا میسر شود آسانی
باید بیمار شوی تا قدر بدانی سلامتی
باید گرفتار شوی تا مشخصت شود دوست واقعی
باید در شرایط کسی قرار گیری تا بفهمی حالش را
و هر که بامش بیش برفش بیش!