آشوب

با سلام.

خط استاد را ادامه دادن،دل می خواهد و جسارت فراوان.اما چه می شود کرد؟نمی توان در برابر تراوشات قلبم که از خوانش شعر ایشان می تراود،گذشت .

قبل از شروع،باید عرض کنم هیچ وقت آثار ایشان را نمی توان از بعد قالب،ارتباطهای عمودی افقی،محوریت موضوع،وجود صنایع ادبی و ... و حتی موسیقی شعری مورد بحث و تبادل نظر قرار داد،چرا که ایشان در این زمینه استاد هستند به نحوی که پنداشت می شود عضوی از بدنشان است.
برای یک بیتش،کاشته ای می کارم،باشد مورد تفقد ایشانِ ایشان قرار گیرد.
آن شب که خیال سر زلفش به دل افتاد
آشوب عراق و خطر شام گرفتم
ابتدا سراغ مصراع دومش می رویم:آشوب عراق و خطر شام:این یک واقعیت تاریخیست که ناخودآگاه ذهن مخاطب را به سمت و سوی یک برهه ی تاریخی خاص می برد.این خودش یک هنر شیرین و لذتبخش است که قدرت تخیل شاعر،نیز مورخ بودن و واقف بودن به دوران و استفاده مناسب و بجا از آن در شعر،را نشان می دهد.در اینجا مشخص می شود که یک شاعر خوب،یک شاعر دردمند،یک شاعر هنرمند،یک شاعر دغدغه مند،عاشق،آگاه به مسائل،باید به چه علومی نیز آگاهی داشته باشد.این دقیقا سوای از قدرت شاعریست که بکارگیری واقعیات را در جا و در موقعیت مناسب قرار می دهد.حال همه ی اینها را بگذارید کنار اینکه شاعر،پیوند عاطفی،پیوند آگاهانه(نه کورکورانه و تقلیدی) ای به پیامبر و بیتش دارد.این ارزشمند است.به حد انصاف چطور می شود مخاطب امروزی را،جوان امروزی را،کارگر امروزی را،دانشمند،دانشجو،و...امروزی و در یک کلام طیف وسیعی از جامعه را با خود همراه کرد؟این کار ساده نیست.این بیت به تنهایی با استعانت از مصرع دوم،سر زلف را مشخص می کند،مخاطب آزاد است...کدام زلف را برداشت کند،اینکه چه زلفی ...ارینب دختر اسحاق را یا حسین را یا ... . این خودش آشوب را در من مخاطب در ذهن من مخاطب بپا می کند و مرا به فکر وا میدارد و این یعنی آن زیبایی که به حق و انصاف مختص هر کس نیست و من بسیار دوستش می دارم.


با سپاسمندی