پست های وبلاگ

هان ای دل‌ِ مشکین‌سخن پایان ندارد این سخن
با کس نیارم گفت من آن‌ها که می‌گویی مرا

ای شمس تبریزی بگو سر‌ّ شهان شاه‌خو
بی‌حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا

مولانا

درود صفورابانوی بزرگوار

سلام ای شمس تبریزی، بگو باما کلامی خوش
بشو مهمان این محفل، بنوشان می ز جامی خوش
چو کردم فاش رازم را، خروشیدی تو در جانها
درخشانتر شو از دیروز، بخوان مارا به نامی خوش
طلوعی تازه در راه است، از آن جانب که میآیی
خموشی را بران از خود، خوشا آیی به کامی خوش
ربودی عقل را از سر، سپس از نو بنا کردی
سر شوریده ای بر تن، پراندی جان ز بامی خوش
برایم مصرعی بفرست، تا قلبم شود روشن
به جان شاعران بنشین، دهان را شو کلامی خوش
زنم اینک به لب مهری، که به باشد سکوت اینک
ز شرق آیم به مهمانی، سکوتت به غلامی خوش

هر وقت دلم از عالم و آدم میگیرد
به دامان شمس میخزم
دیوان شمس را در آغوش میگیرم و
از مولانا به خاطر محبتی که از شمس به دل دارد
میخواهم تا با غزلی مرحمی شود بر زخمهای دل تنهایم
در آن هنگام همچون بید لرزان میشوم
نشانی میگزارم مثلا کلمه ای مثل آزردگی یا نام مسیح ویا شبهای تار
سعی میکنم همیشه از نظر جسمی پاکیزه و خوشبو باشم
درد دلهایم که تمام میشود کلمه ی نشانه را به شهادت میگیرم
با اینکه سخت بر خود میلرزم دیوان را میگشایم و در عین ناباوری کلمه ی نشانه را در آن صفحه میابم ، ناگفته نماند که در این گفتگوها همیشه از روح القدس توان میطلبم ، مبادا حضور شیطان در این میان مداخله کند و به توهمات روی آورم.،

درود عزیان جان
بیتی از دیوان شمس تمام زندگی و دیدگاه
مرا به زندگی کاملا وارونه کرد:
دوزخ آشامان جنت بخش روز رستخیز
حاکمانند، نی دعا دانند و نه نفرین کنند
روز رستخیز آدمی درست در همین دم قرار دارد
دوزخ آشامان : همانانی هستند که با صبوری سخنان و عمل های زشت و غیر قابل تأیید دیگران را به جان میخرند بی آنکه درازایش طلبی از کسی بپزیرند ، مثلا تعریف و تمجید از اینهمه بردباری،
جنت بخش: افرادی همیشه رازی اند که مهر و محبتشان را بی دریغ نثار همنوعان خویش کرده و هر جا که باشند با خود خوشی و احوال نیکو به همراه می آورند،
حاکمانند : که اشاره به وضعیت انسانها در روز قیامت دارد که خود به تنهایی اعمال خویش را همچون حاکم مورد بررسی قرار میدهند،
نه دعا دانند و نه نفرین کنند: این افراد انقدر به مشیت الهی خویش و دیگران ایمان دارند که نه نیازی به دعا کردن میبینند و نه از روی قضاوتهای نا درست کسی را نفرین میکنند،

پس انسانهای به کمال رسیده اینک را رستخیز خود میبینند و همچون دوزغ بدیها زشتیها وپلیدیهای این جهان را همچون دوزخی در خود فرو مبرند و عشق و سر زندگی و هم نیکیهای دنیا را تنها برای خود نگه نداشته همه را چونان بهشت با همنوعان خویش قسمت میکنند ، و چون کاملا به احوالات خویش واقفند همچون حاکمی تمام لحظات خویش را در کنترل داشته نه به دعا کردن محتاجند نه به نفرین…،
دوباره خواندن این بیت هچون نوری درخشان در وجود پر نقص رخنه میکند راهی دراز در پیش است و فرصت ماندنمان بس کوتاه تا مگر روزی این بیت شامل حال تمام مشتاقان عالم گردد،

دوزخ آشامان جنت بخش روز رستخیز
حاکمانند نی دعا دانند و نی نفرین کنند.،

امیدوارم با این مطلب توانسته باشم طلنگر کوچکی بر خود وسپس عزیزان مشتاق زده باشم
آمین

شمس درباره خودش می‌گوید: «از کلام ما بوی ما می‌آید» این یک‌گونه روش‌شناسی است که اگر سخنی از من نقل شد شما بدانید که معتبر است یا نه؟ قطعاً این بو از طریق جملات مقالات شمس و رساله سپهسالار و مناقب‌العارفین به مشام نمی‌رسد. آدمی باید به تعبیر مولانا در مثنوی زکام هم نداشته باشد. خود شمس مطرح می‌کند من از آن اولیا هستم که متابعان ما هر چه کنند ایشان را خلاف توانم کردن. این متابعان شمس خوانندگان کتاب‌های تاریخی درباره شمس نیستند، بلکه کسانی هستند که با حقیقت شمس پیوندی پیدا کردند. قطعاً این شمس با شمس رمان‌هایی که مطرح شده و پیرمردی تندخو که زنی را با دست‌های خود می‌کشد یکی نیست! مولانا می‌گوید: من مستجاب‌الدعوه هستم آن روز که من از خدا زر خواهم خواستن و دادن یکی باشد.

پیمودن راه حق کار دل است، نه کار عقل. راهنمایت همیشه دلت باشد، نه سری که بالای شانه‌هایت است. از کسانی باش که به نفس خود آگاهند، نه از کسانی که نفس خود را نادیده می‌گیرند.

قاعده ی دوم از چهل قاعده ی شمس

سپاس خانم قشقایی
از حضورتون سپاسگزارم
به مطلب جالبی اشاره کردید
قلبتون پر از مهر و جاودانگی