پست های وبلاگ

سلام و درود بر شما
مطلب بسیار جالبی رو مطرح کردید. کوالیا. من خیلی به این موضوع فکر کرده بودم ولی با کلمات نمی تونستم مطرحش کنم. اینکه من در آینه همون منی هستم که دیگری می بینه؟ یا اصلا صدایی که من از خودم می شنوم همون صداییه که دیگری می شنوه؟
حتی آبیِ من همون آبیِ دیگریه؟ مغز فرمان ترشح هورمون هایی رو می ده که منجر به شادی، افسردگی، ترس، احساس ناامنی، گرما و سرمای روحی میشه. حالا چرا من وقتی افتادن یک نفر رو روی زمین می بینم می ترسم و اینکه چرا یک نفر به کمکش می ره و یا یک نفر به خنده می افته دلایلی داره که ریشه توی زمان بندی ترشح اون هورمون ها در زمانی خاص داره. مثلا کسی که عادت کرده به خندیدن به شخصیت های تام و جری و کسی که یک بار کف خیابان افتاده و ترس برخورد ماشین رو حس کرده و کسی که وقتی زمین خورده، کسی به کمکش اومده، احساساتیو در اون شخص بوجود میاره که در ارتباط مستقیمی با اون هورمون ها هست. من فکر می کردم که در سیستم بدن هر انسانی این هورمون ها به همون شکلی که ترشح می شه از ابتدا شکل خودشو داشته تا چند سال پیش دچار افسردگی شدم و در ادامه دچار اضطراب و استرس شدید. اونجا فهمیدم که هر کدوم از اون هورمون ها با تحریک ماده شیمیایی مخصوص خودش (دارو، مواد مخدر، الکل، کافئین، نیکوتین و...) افزایش یا کاهش پیدا می کنه و هر کدوم از اون مواد شیمیایی بسته به نتایج درمانی خودش، باعث اختلال و دستکاری بقیه هورمون ها یا مواد شیمیایی مغز (در سطح کورتکس یا همون ماده ای که دور تا دور مغز هست و انسجام و مواد داخل اون رو نگه می داره و ...) میشه. بعد فکر کردم که سیستم بدنی همه انسان ها می تونه کاملا یکپارچه نباشه و تیپ های شخصیتی بر اساس گروه خون، ظاهر، چهره، اندام ، رنگ چشم و مو و .... شکل گرفته باشه. اما حالا فکر می کنم که این ها همه با همدیگه مرتبط هستند. اما اصل ماجرا اکتسابیه. مثلا یک آدم با چشم های زرد و موهای وزوزی قرمز و پیشانی کوتاه و صاف یا جلو آمده و هیکلی که مثل بیضی در میان خودش بیشترین پهنا و در دو سر کمترین ابعادو داره، لزوما به دلیل ظاهرش نیست که انسان رنجور و صدمه دیده ای میشه که عقل کمی داره، بلکه ممکنه همین انسان در آرمان شهرهای اروپا، احساس سربلندی، خاص بودن، زیبا بودن یا حتی مدل بودن و از همه مهم تر حامی دیگران بودن داشته باشه. یعنی تا این حد تفاوت!!!
اما چرا؟ دیدگاه اجتماعی و حکومتی و تحصیلی و .... و فرهنگی که اون رو در اونجا به اون احساس ارزشمندی می رسونه، درست. اما خود اون شخص چی؟
آیا کوالیا که اون درک کرده، با کوالیا همزاد خودش در گذشته یا کشور های عقب مانده یا روستاهای دورافتاده، متفاوته؟ یعنی کسی مثل من هست که کوالیا خودش رو داشته باشه و از زندگیش لذت ببره و این قدر خودشو و اطرافشو تحلیل و قضاوت نکنه؟
آیا کوالیا اکتسابیه، یا توی ذات هر فردی نهفته هست؟ آیا از اول اونو داریم، یا مثلا بسته به اینکه کنار دریا رنگ آبیو بشناسیم یا موقع خیره شدن به آسمان دودی تغییر می کنه؟ تجربه... تجربه واقعا چیه؟ چرا وقتی دو نفر تجربه زخمی شدن توی میدان جنگو دارن، یکی ادامه می ده و یکی می افته روی زمین و ناله کنان مادرشو صدا می زنه؟ چرا یکی در میدان زندگی وقتی زخم می خوره حتی توقف هم نمی کنه و یکی بدنبال مرحم و درمان می گرده؟
تجربه چیه؟ آیا چیزی از تجربه از قبل با ما بوده یا کلا از دنیای پیرامون تجربش کردیم؟
با مرگ تجربه تمام می شه؟ یعنی اینکه شب ها چه ساعتی بخوابیم تا روزها تجربۀ زندگی بهتری داشته باشیم، با مرگ تموم میشه؟ آیا تمام عادت هامون هم فقط فراموش می شن؟
یک افسانۀ ژاپنی هست که میگه اگر کسی در زندگی قبلیش کاری را واقعا دوست داشته که انجام بده، نیمه کاره بمونه و اون شخص بمیره، بشرطی که این حس واقعا زیاد بوده باشه، مثلا شدیدا عاشق کسی بوده باشه که در جنگ زخمی شده و افتاده روی زمین تا اینکه بمیره، روحش در آخرین لحظات در دنیا گیر می کنه و در جستجوی اون احساس سرگردان می مونه.
این افسانه هست، اما اگر احساسات و کوالیای ما دارای جرم باشد چه؟ جرمی که کوالیای خاص خودش را پیدا نکرده. اگر فقط ما به کوالیا های خودمان وابسته و وفادار مانده باشیم چه؟اگر کوالیا خود نیازمند کوالیا بوده باشد چه؟ در دل هر تعریفی لایۀ تعریف دیگری نیست؟ یا در دل هر تعریفی تحریفی هست؟
اگر در لحظۀ مرگ بمبی به وسعت کهکشان منفجر شود، چون ستاره ای که در پایان کار به سیاهچاله و سیاهچاله ای سراسر از مادۀ تاریک باشد، و فقط ما کوالیای آن را نداشته باشیم چه؟ مگر مادۀ تاریک را می شناسیم؟
تجربه چیست؟ تجربه آموختن است. کوالیا چیست؟ پس کوالیا اکتسابی است؟ یا از اول با ما هست، یا لااقل مقداری از آن با ما هست.
مرگ چیست؟ شاید مرگ آخرین کوالیایی باشد که می آموزیم. شاید پایان تجربه هم نباشد، شاید هم باشد، من آن افسانۀ ژاپنی را باور ندارم. من آن افسانۀ ژاپنی را دوست دارم.

درود بر شما جناب راستگو
با بخش بزرگی از فرمایشتون موافقم.
مشتاقانه منتظر ادامه ی صحبتتان هستم.