پست های وبلاگ

سلام و عرض ادب
ممنونم از حضور شما قربان

سلام و عرض ادب

خیلی لطف کردید و چشم رنجه فرمودید.
ممنونم که نوشتید.
تحیر منطقی ترین احساس به این دنیاست. اگر از نظر گاه منطقی و علت و معلولی به خود منطق نگاه کنیم متوجه میشیم که قضایای منطقی بر پایه ی اصول منطق استوار شدن ولی خود منطق بر هیچ پایه ای استوار نیست و فقط تعدادی اصول (که بی دلیل پذیرفته میشن) داره.
به عبارت دیگه: تو دنیایی که منطق پایه نداره و منطق نیست، دونستن پایه نداره و دونستنی وجود نداره. یعنی حتی نمی دونیم که منطق، منطقیه یا نیست و دونستنی وجود داره یا نداره. این همون حالت تحیره. به نظر من یکی از لوازمی که برای درون کاوی لازمه درک همین وضعیت و خالی شدن از هر نوع دانستن مطلقه.

سلام و عرض ادب
ممنونم از این که چشم رنجه فرمودید

نظر شما ارزشمند و بسیار محترمه. منت گذاشتید و فرمودید.

اگر بخوام مثل متن بالا مثال غیر عادی بزنم در مورد نظر شما باید بگم:
فرض کنیم متوجه بشیم آزادی وجود نداره؟ که من نسبتی هستم بین چند مفهوم؟ این که این مفاهیم هم مثل همه مفاهیم دیگه ساختگی هستن و اصلن حقیقتی وجود نداره؟ اون موقع چی؟

البته این فقط یه فرضه، ولی اگر این فرض رو در نظر بگیریم، اون موقع چی می مونه از زندگی؟آیا میشه زندگی کرد با اون؟

سلام و عرض ادب
صفا آوردید بزرگوار
ممنونم که نظر زیبایتان را نوشتید.
مهم نیست که فردی معنی شوند. مهم این است که اگر فرد فرض کند که به دلیلی دیگر آن موضوع وجود ندارد چطور می شود؟ مثلن کسی که به زندگی ابدی اعتقاد دارد فرض کند که زندگی اش ابدی نیست. لازم نیست همه بر سر مفهوم ابدیت توافق کنند، کافی است هر شخصی برای خودش فرض کند. همین طور خوب و بد. مثلن کسی که به خاطر کمک به خوبی و انجام خوبی و دوری و جلوگیری از بدی زندگی می کند برای لحظه ای فرض کن که اصلا خوب و بد ریشه ای ندارد و نسبی و ساختگی است. نتیجه ی این فرض ها این است که فرد ببیند آیا در زندگی چیزی غیر از آن چه فکر می کند وجود دارد یا خیر؟ این که فرد تجربه کند زندگی به صورت دیگری که فکرش را هم نمی کرده چطور می شود.
سپاس از حضورتان

سلام و عرض ادب
چه زیبا نوشتید. مخصوصن در مورد شک به زندگی
شک نه فقط به زندگی، بلکه حتی به وجود بسیار بسیار به جاست. در مورد این موضوعات هم در جایگاه خودشون حرف میزنیم.

مرگ صرفن پایان زندگیه. وقتی مرگ، به معنای نیست شدن اتفاق بیوفته شما وجود ندارید که چیزی بفهمید.

ولی باز هم میشه سوال کرد:فرض کنیم مرگ هم وجود نداره و شما همین جوری زنده هستید.

ممنونم از لطف و صفای شما و پاسخ زنده دلانه و دلنشین شما

درود و سلام دگرباره
سپاسگزارم دوست بزرگوار
خوشحالم که به اصطلاح پاسخ بنده را بررسی کردید و دوست داشتید.
در هر صورت، چون بدونِ بیان پیش تعریفهای اساسی که لازمه ی آغاز یک بحثِ اساسی است وارد بحثی اساسی درباره ی یک سوالِ اساسی درباره ی یک رازِ سر به مُهر شدیم، و بویژه چون رازها جولانگاهِ خیال پردازی اند، بنده نیز، با کمی دیدگاه خیال پردازانه و کمی هم واقع گرایانه به پرسشتان نگاه کردم.
وگرنه بنده نیز مانند دوستانی که اظهار جهل کردند، از هرگونه پاسخی به این پرسش درمانده ام.
و کمی امید دارم که با صبر کردن شاید بیابمِش.
ارادتمندان هستم.

سلام و عرض ادب
خیلی با صفا می نویسید و دلم باز می شود از شما می خوانم.
در تمام این نوشته ی آخر شما سه پیام را در جریان می بینم:
1) زندگی مانند معبدی است و ریاضت پاسخی خواهد داشت. یا درک مرحله ی ریاضت حاوی معنایی است.
2)پرسشگری در مورد مفهوم احساسات روزمره نسبت به انسان های دیگر.
3)تعریف فیزیکی و ژنتیکی و شیمیایی از زندگی و توهم بودن هر نوع فهم دیگر از زندگی.

1) ریاضت: شاید بهترین صحبت در مورد ریاضت را کریشنامورتی در کتاب "رهایی از دانستگی" کرده باشد. نظر من هم همان است. ریاضت ذهن را کج می کند. ذهن را به واقعیت نمی کشاند بلکه فرضی از واقعیت را آنقدر تکرار میکند و آنقدر نیازهای اولیه را مشروط به آن می کند که بدن و ذهن کج و معوج می شوند و براساس آن فرض عمل می کنند. جسارت نباشد اگر شما یا کسی اعتقادشان ریاضت است، من فقط نظر خودم را می گویم.

3) از آنجاییکه مورد دوم از نتایج مورد سوم است من اول مورد سوم را عرض می کنم. ببینید اشتباه بزرگی که بسیاری از دانشمندان علوم تجربی در مورد فلسفه می کنند این است که می پندارند که فلسفه یک رشته حرف منطقی است که در مورد چیزهایی گفته می شود که ما از آنها اطلاعات کافی نداریم. مثلن فلسفه ی ذهن، فلسفه ی هستی و ... . این چه ربطی دارد به مغز در خمره؟ عرض می کنم. فلسفه در اصل توصیفی ما قبل پذیرش هر نوع پایه است و سپس دنیا را بر اساس پایه هایی بناکردن و دیدن. مثلن وقتی ارسطو پایه های فلسفه اش را می گذارد و اخلاقش را مطرح می کند دارد از بیخ و بن دنیایی را پایه می گذارد. دنیایی که همین امروز هم می شود آن را درک کرد. این که آیا کسی به اخلاق ارسطویی اعتقاد دارد یک بحث است، این که دنیای اخلاق ارسطویی می تواند دنیای واقعی ما باشد یک بحث دیگر است. در فلسفه می گوییم، فرض کنیم دنیا اینطوری باشد و بعد باقی چیزها را بر اساس آن می چینیم. بعد از چند صد سال که علم پیشرفت می کند آن چیده های قبلی نیاز به بازبینی دارند. بعد فلسفه های "نو" ایجاد می شوند. نتیجه این که بنا کردن دنیایی که پایه ی فلسفه ی آن فیزیک و زیست و شیمی باشد غیر ممکن است. زیرا این علوم، خودشان برای تعریف شدن نیازمند دنیایی هستند. مثلن وقتی می گوییم استدلال را به رسمیت می شناسیم و زبان علم زبان استدلال است یعنی دیگر فلسفه ی ما بر اساس استدلال نوشته می شود.
بنابر این هر دانشمندی که در حال کار بر موضوعی در آزمایشگاه یا کتابخانه است چه بخواهد و چه نخواهد نوعی جهان بینی و فلسفه زندگی دارد. فیزیک و شیمی و زیستش در همان فلسفه تعریف می شوند و فلسفه با آنها هماهنگ نمی شود بلکه آنها با فلسفه ی درک دانشمند هماهنگ می شوند. اینجا مشخص می شود که اگر دانشمندی قصد درک کردن آنچه که هست را داشته باشد نیاز دارد قبل از شروع تحصیل اول فلسفه ی درستی برای درک دنیا داشته باشد. چیزی که من در اینجا درباره اش صحبت می کنم این موضوعات است.

خلاصه 3) دانش تجربی نیاز به فضایی فلسفی برای تعریف شدن دارد. یعنی می توان آن را به صورت های مختلف تجربه و تفسیر کرد. به همین دلیل نمی تواند پایه ای برای توضیح فلسفی باشد. بهتر است فلسفه ی پشت کلمات شما را مورد بررسی قرار دهیم: مثلن: هست و نیست، جبر وا ختیار، تعریف و توهم و واقعیت و حقیقت و ... البته من استقبال می کنم که هر کدام از این ها را در فضای علمی هم بررسی کنیم. اتفاقن خیلی هم زیباست ولی نباید سر و ته شویم و فکر کنیم که فضای علم تجربی قابلیت دادن فلسفه دارد. شاید، احتمال دارد، هزار سال دیگر یا زمانی بسیار بسیار دور علم تجربی بتواند پایه های فلسفی را هم بررسی کند ولی درحال حاضر هنوز منطق پایه ی علم تجربی و یکی از موضوعات مورد بررسی در فلسفه است.

2) فلسفه ی احترام و عشق به دیگران احترام و عشق به خودمان است. احترام و عشق به خودمان از این می گذرد که خود را چه بپنداریم. بسته به این پنداشت مفهوم احترام و عشق تغییر می کند ( و بسته به مفهوم اعتقاد و عشق، این پنداشت عوض می شود). یک موضوع مهم این است که این بحث ها تیغ دو لبه هستند: اگر در انتهای بحث شخصی به نتیجه ی عشق و احترام برای خودش برسد، این مضمون به جامعه هم تسری پیدا می کند و در غیر اینصورت، نفرت و دشمنی می پراکند. در واقع ورود به این بحث مرد می خواهد: چون تمام ارزش های اجتماعی ما زیر مجموعه ی این بحث هستند و ما در اینجا با تمامی آنها مواجه می شویم.

سلامت و شاد باشید

درود دوست گرامی
حقیقتش من هم از خواندن قلم شما لذت می برم. اینکه هم شاعر خوبی باشی و هم حرفی برای گفتن داشته باشی نشان از روحی بلند دارد و هم حرفتان قابل تامل است و هم شعرتان قابل لذت بردن.
حقیقتش شاید من مثل آدم سرگردانی باشم که روی لبۀ جدول جوب قدم می زند و گاهی پایش به این طرف و گاهی به آن طرف می خورد و هیچ وقت یکی از دو طرف را انتخاب نخواهد کرد و شما شاید آدمی باشید که یک طرف را انتخاب کردید و این آزادی که من از آن بهره کافی را نمی برم، هم صحبتی اش لذت بخش هست و من نه با شما کاملا مخالف هستم و نه کاملا موافق. شاید هم تا حدودی شبیه نویسنده ای بنام آلبر کامو که در کتاب بیگانه، پوچی سپیدی مطلق زندگی و پرهیز از سیاهی مطلق مرگ را با هم می بیند.
در هر صورت حرف هایی که همیشه از گفتنشان طفره رفته ام را با شما راحت می زنم و امیدوارم سرتان درد نیاید.
و البته من نه پیرو ریاضت کشیدن هستم و نه تحلیل را نقطه پایان علوم می دانم و نه ریاضیات و فیزیک را راه رهایی از گمراهی می دانم. البته کمی به هر کدام از آن ها اعتقاد دارم و البته معنویت را به دلیلی که با چشم هایم دیده ام باور دارم. من مطمئن هستم که چیزی ورای این ماده و این جسم هست. اما چه چیزی؟ کاملا مطمئن نیستم.
و اما با اجازه می آیم آن طرف جوب.
1) چه تعریف زیبایی. چقدر خوب که کسی این قدر خوب روی آن فکر کرده و آن را به این روانی بیان کرده. می فهمم.
3)اینکه شما مثل رازی یا مثل داستانی خورده خورد جلو می روید و خط آن را دادید دنبال کردن مطالبتان را جالب می کند. تا ببینیم در مقالۀ بعد چه خواهید گفت.
2) دیدگاه قابل درک و قابل پذیرشیست. همین طور هست.
و سلامت و شاد باشید

سلام و عرض ادب
نگاه جالبی دارید گرامی. تجربه ی آگاهانه ی حال. و همانطور که می فرمایید درک چیستی تجربه نیاز به خودآگاهی دارد. ولی هیچ دلیلی برای این که با کمال پیدا کردن خودآگاهی همه ی علوم فتح شود و حقیقت روشن شود وجود ندارد. همچنین هیچ دلیلی وجود ندارد که خودآگاهی خارج از دسترس بشر باشد.
البته در مورد تجربه در بالا هم عرض کردم، چیستی تجربه است و حتی وجود آن به کل مورد پرسش است. در ارسال بعدی به همین موضوع خواهم پرداخت.
ممنونم که خواندید و نوشتید

سلام
بزرگوار
با فتح علوم ، آدمی به کشف وادراک حقیقت نمی رسد ولی با کشف حقیقت می تواند برای فتح قله های یکایک علوم قدم بردارد .و نوشته اید ؛
همچنین هیچ دلیلی وجود ندارد که خودآگاهی خارج از دسترس بشر باشد.
هرچند این نوشته قددی مبهم است ، ولی اگر منظورتان بعید بودن خودآگاهی برای بشر باشد . باید بگویم انسان هنوز خودواقعی اش ( آنچه هست ...وآنچه فطرتاو داتا آفریده شده ) را در خویشتن کشف نکرده وهمان نیز حقیقت غیرفابل انکار هرکسی ست . ومعدودی در گذشته تا به امروز به کشف خویشتن خود دست یافته اند . که همین نفس خودشناسی و ماهیت خودآگاهی برای هرکسی است . شما کتابهای محمدجعفرمصفا و دکترپیمان آزاد را اگر بطور عمیق مطالعه کرده باشید نبایستی این ابهام برای تان بوجود بیاید ....

دوست گرامی مجدد سلام
واقعیت اینجاست که موضوع کشف خویشتن موضوعی غیر قابل بحث و استناد است. این که کسی بگوید کسی توانسته به کشف خویشتن برسد خارج از حوزه ی بحث بنده است زیرا این موضوعی غیر قابل استناد است و باید دنبال کسی راه بیوفتیم و آن را تکرار کنیم.
اینطور که با توجه به اشارات شما می بینم دیدگاه شما مابین دیدگاه اسلامی و دیدگاه وجودگرا (اگزیستانسیالیست) قرار دارد. من این دیدگاه را قبول ندارم ولی دراینجا در مورد دیدگاه خودم صحبت نمی کنم. اینجا مربوط به دیدگاهی بازتر از یک فلسفه ی خاص است. هر دو بزرگواری که نام بردید دیدگاهشان شبیه به دیدگاه شماست و البته با احترام این دیدگاه من نیست. ولی اینجا بحث سر این نیست که ما دیدگاهمان را به هم ارائه کنیم بلکه اصل موضوع اینجاست که هر کدام از نگاه دیدگاه خودمان با محدودیت های آن مواجه شویم و از آن عبور کنیم.
چیزی که من ارائه می کنم آنقدر کلی است که هر کسی با هر دیدگاهی می تواند با آن کنار بیاید و دلیل این که شما فکر می کنید من دچار ابهام در موضوع خودآگاهی هستم را اصلن درک نمی کنم. (نه این که موضوع خودآگاهی ابهام آمیز نیست، بلکه این که من نیاز داشته باشم برای درک آن از آن بزرگوارانی که فرمودید کتاب بخوانم، که خود آن بزرگواران هم در این زمینه راه به جایی نبرده اند و در فلسفه ی دنیا مطرح نیستند)

در آخر باید بگویم در مقام حرف این موضوع شبیه به هم مطرح می شوند ولی در عمل این موضوعات هر کدام به دنیایی مجزا ختم می شوند. بنابراین وقتی من میگویم فرض کنید خدایی وجود ندارد این را نمی گویم که مثلن یک نفر بگوید خوب این که نمی شود بلکه این را می گویم که برای چند دقیقه تصور آنچنان دنیایی به سر فرد بیاید و دوباره سعی کند با فلسفه ی خود در آن زندگی کند.